there is no title, just feelings.

Θέλω χρόνο. Χρόνο να σκεφτώ τι θέλω, ποιά είμαι, τι κάνω. Θέλω χρόνο για να βρω τον εαυτό μου να μπορώ να είμαι εγώ και μόνο εγώ. Θέλω χρόνο μακριά απ' όλους κι απ' όλα για να γίνω εγώ. Δε μου αρέσει να είμαι εγώ, αλλά τι σκατά; οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα; ΝΑΙ. Καταβάθος ομώς ξέρω πως όχι. Αν μη τι αλλό εγώ προσπαθώ, προσπαθώ να παραμείνω αληθινή, να μη γίνω αυτό που κατηγορώ. Εχώ κουραστεί να δίνω χωρίς να παίρνω. Εχώ κουραστεί να αγαπώ χωρίς να με αγαπούν. Εχώ κουραστεί να νοιάζομαι χωρίς να νοιάζονται. Δεν το αντέχω αλλό όλο αυτό. Δεν το μπορώ. Αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν με καταλαβαίνει, κανένας δε προσπαθεί να το κάνει αλλώστε. Είναι τόσο πολλοί οι ανθρώποι που με περιτρυγιρίζουν και όμως κανένας δε νοιάζεται. Δεν είμαι drama queen ή κατί τετόιο γιατί αν ήμουν δε θα τα έγραφα εδώ, θα καθόμου να κλαίγομαι στους τόσους πολλόυς που με περιτρυγιρίζουν κι ας ήξερα ότι δεν θα βγάλει πουθενά. Προτιμώ όμως να τα γραφώ εδώ, να μη ξέρει κανένας πως νιώθω. Δε θέλω να με λυπούνται απλά να με νοιάζονται. Τόσα πολλά ζητάω; Δε ξέρω αμα ζητάω πολλά ή όχι, και δε με νοιάζει κιόλας. Ξέρω ότι πότε δε θα έχω αυτό που επιθυμώ στ' αλήθεια. Θα είναι πάντα μια ουτοπία, κάτι μαγικό. Θα είναι εδώ για λίγο και μετά θα εξαφανίζεται όπως κάνουν όλοι. Κάνω συνέχει λάθη μα δε με νοιάζει. Κανένας δε μου είπε ποτέ ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος. Πως τότε απαιτούν να μη κάνω λάθη; Μπορώ να μη κάνω λαθή, μπορώ να γίνω αυτό που κατηγορώ, μπορώ να γίνω ψεύτικη. Όσο δεν είμαι βασικά. Δε μπορώ να κρίνω τον ευατό μου ευχόμαι όμως να μην είμαι. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο οι αλλόι. Εχώ κουραστεί να προσπαθώ όμως. Είναι στιγμές που θέλω να υιοθετήσω αυτό το χαζό ψευτίκο γλυκανάλατο χαμόγελο, να φαίνετε πως είμαι πάντα καλά και που και που να σκαρφίζομαι καμιά ιστορία και να το παίζω και καλά χάλια, να με ρωτούν τι εχώ και εγώ να τους εμπιστεύομαι όλους, να λέω σε όλους γιατί και καλά είμαι χάλια. Όμως δεν είμαι εγώ αυτή ούτε θέλω να γίνω απλά με πιάνουν αυτά κατί στιγμές που βλέπω ότι κανένας δε νοιάζεται. Είμαι τόσο απογοητευμένοι από τους ανθρώπους, από εμένα. Πότε δε πίστευα ότι θα φτάναμε σε τέτοια κατάσταση, μα για αλλή μια φορά δε βγήκα αληθινή. Κάθε μέρα λέω ότι δεν έχω αναγκή τους ανθρώπους που με απογοήτευσαν, που με πλήγωσαν και που ακόμα το κάνουν, μα κάθε μέρα συνειδητοποιώ πως του έχω ανάγκη και πως δε μπορώ μακρία τους. Λέω θα επιβιώσω μετά όμως αναρωτιέμε μπορώ; Μπορώ να το καταφερώ αυτό μόνη μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός; Αμφιβάλλω. Χρείαζομαι κάποιον για να περπατάμε μαζί, καποιόν να με κρατά από το χέρι, να με αγκαλιάζει, και να μου λέει πως θα είναι για πάντα εδώ και να το εννόει όμως, όχι σαν τόσα αλλά ψευτίκα που άκουσα. Υπάρχει άραγε αυτός ο ανθρώπος που θα περαπατήσει μαζί μου και που θα μου κρατά το χέρι; Γιατί όσο και να λατρευώ τη μοναξία μου, αρχίζει και γίνεται τρομακτική. Ναι, την αγαπώ μα με τρομάζει.. γεμίζει η ψυχή μου με ενά κενό και αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Εξαφανίζονται όλα τα συναισθημάτα, και μένει μόνο ο πόνος και τρομάζω ακόμα περισσότερο. Η ψυχή μου πονάει αλλά κανένας δε κάνει τίποτα για αυτό. Την βλέπουν να αργοπαιθένει μα δε νοιάζονται. Ούτε γω νοιαζόμαι, αν νοιαζόμουν θα έκανα κάτι, όμως δε κάνω τίποτα. Είμαι τόσο δειλή. Αφήνω τις ευκαιρίες μου να φύγουν και απλά κάθομαι και τις κοιτάω χωρίς να με "νοιάζει". Έχουν μαζευτεί τόσα πολλά μέσα μου. Το μόνο που θέλω είναι μια καινούρια αρχή και να τα ξεχάσω ΟΛΑ, ΟΛΟΥΣ. Ένας χρόνος και μίσος έμεινε, και το υπόσχομαι στο εαυτό μου ότι έτσι θα γίνει, ότι θα κάνω μια νέα αρχή μακρία από εδώ. Και αυτή η καινούρια αρχή θα σημαδευτεί και από αλλαγές πάνω μου. Θα αλλάξω. Θα κάνω κάτι στα μαλλιά μου, αυτό το κάνω πάντα όταν θέλω να ξεκινήσω κάτι καινούριο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου όπως όταν πήγαν Γυμνασίο που τα έκοψα μέχρι τους ώμους και μετά όταν πήγα Λύκειο τα έκανα καρέ. Τώρα μαλλόν θα πειράξω το χρώμα τους. Θέλω να  κάνω και ένα τατουάζ που να μου θυμίζει αυτή την εποχή, γιατί όσο να'ναι υπήρξαν και ωραίες στιγμές. Κάτι μικρό και διακριτικό. Ναι. Απλά ευχόμαι να είμαι αρκέτα δυνατή για όλο αυτό, γιατί ναι ωραία είναι να το σχεδιαζείς στη πράξη όμως;
Θα δείξει..


Να περνάτε καλά και όμορφα..

Έφυγες κι όλα μοιάζουν όνειρο κάκο..

Αγαπητή γιαγιά,
Μου λείπεις..Γιατί; Γιατί εφυγες;
Πάνε σχεδόν δύο χρόνια..πως πέρασε ο καιρός εγώ δεν κατάλαβα..νομίζω είναι μολίς χθες που ένιωθα εκέινο το απαίσιο σφίξιμο στο στομάχι, που γυρνώντας σπίτι αντίκρισα την αλλή γιαγιά μου..τοτέ ήταν που τα κατάλαβα όλα. Εσύ, εσύ είχες φύγει για πάντα. Δεν μιλήσα, ούτε η γιαγιά μου είπε κάτι, η σιωπή τα έλεγε όλα, και τα έλεγε όλα τόσο ώμα. Το περιμέναμε ότι θα εφευγές μα εγώ δεν το πιστεύα..δεν ήθελα να το πιστέψω, πιστευώ σε εσένα, ελπίζα ότι θα νικούσες, και ότι τα λογιά σου δεν θα εβγαίναν αληθινά.Όμως για άλλη μια φορά ήμουν λάθος. Δεν εκάτσα να φάω, δεν εκάτσα καν στο σαλόνι να κάνω παρέα με τη γιαγία.. ετρέξα στο δωμάτιο μου, έβαλα τις πιτζάμες μου και ξάπλωσα να 'κοιμήθω' δεν μπορούσα όμως, κοίτουσα απλά το ταβάνι, δεν μου είχαν πει ακόμα ότι εφύγες και δεν ηθέλα να κλάψω, αλλώστε τα δακρύα δεν κυλούσαν, για μένα εκέινη την ώρα ακόμα παλεύες, αν και το ήξερα, δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αποκλιέται να εφύγες και να με αφήσες, αποκλιέτε. Αλλώστε μου είχες δώσει μια υποσχεσή θυμάσαι; Όμως δεν την τήρησες.. Βασικά μου έδωσες 2 υποσχεσείς.. η μια ήταν πριν καν πάθεις αυτό το καταραμένο εγκεφαλικό, ήταν να μου φτιάξεις το αγαπημένο μου φαί μόλις τελειώνα τη διατροφή που έκανα, ήσουν τοσό χαρουμένη που κόντευα να φτάσω το στόχο μου.. και η αλλή ήταν μέτα που έπαθες το εγκεφαλικό, όταν σε επισκεφτήκα για πρώτη φόρα. Όταν άνοιξες για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια σου, με κοιτάξες, κάτι προσπάθησες να μου πεις μα δε κατάλαβα..μου έσφυξες το χέρι και δάκρυσες..ήθελα να δακρύσω και γω αλλά δε μπορούσα μπροστά σε όλους αυτούς που ήταν εκεί. Όταν μου έσφιξες το χερί εγώ νόμιζα ότι ήταν υπόσχεση πως θα κατάφερνες να γίνεις κάλα, πως αυτό το καταραμένο εγκεφαλικό που ήταν τόσο απαίσιο να ακού την μικρή μου αδερφή να το περιγράφει, να λέει ότι πήγε να την πάρεις να κάτσει στα γόνατα σου και εσύ ξαφνικά έπεσες από την καρεκλά και στρ'αβωσε το στόμα σου, αλλά αλλό να το ακούς από το στόμα ενός παιδιού που το περιγράφει με ζωντανία γιατί δε ξέρει τι είναι στα αλήεθια. Αυτό το καταραμένο εγκαφαλικό δεν θα σε νικούσε, δεν θα σε οδηγούσε στο θάνατο. Ακόμα δεν μπορώ να προφερώ τη λέξη θάνατος..είναι τόσο απαίσια και δε μπορεί να συνέβηκε αυτό σε εσένα. Όμως τελικά ούτε αυτή την υπόσχεση τήρησες..Καθόμουν για ώρες και έβλεπα το ταβάνι και μετά ήρθε ο μπαμπας μου, μου το είπε. Δεν εκλάψα μπροστά του, τα μάτια μου είχαν στεγνώσει. Δεν είχα καταλάβει τι μου είχε πει, δεν το είχε επεξεργαστεί ακόμα ο εγκέφαλος μου. Πήγα ξάνα στο δωμάτιο μου και εκάτσα στο κρέβατι έβλεπα το κένο και ξαφνικά άρχισα να κλαίω, τελικά όντως ήταν κακό προαίσθημα το σφύξιμο στο στομάχι. Εκλάψα λιγό, πολύ λιγό. Δεν πρόλαβα, ήρθαν οι μικρές αδερφές μου να μου ζήτησουν να τις βοήθησω να ζωγραφίσουν κάτι για να σου το δώσουν να το πάρεις μάζι σου. Επρέπε να είμαι δύνατη, να μην κλάψω μπροστά τους. Και τα κατάφερα. Όταν μου ζήτησε η μικρή να της φτιαξώ έναν αγγέλο για να σε κράτα από το χερί και να πηγαίνει στο Θέο, δεν άντεξα πήγα στη τουάλετα, έκλαψα για 5 λέπτα και μετά βοήθησα τη μικρή να ζωγραφίσει τον αγγέλο να σε κρατά από το χέρι.Με αυτά και με τα άλλα πέρασε η μέρα. Δεν ήθελα να μείνω μόνη μου, δεν ήθελα να παω για ύπνο. Το κένο μεγαλώνε..το ήξερα. Όμως έπρεπε κάποτε να πάω για ύπνο, δεν μπορούσα να μείνω αϋπνη, πως θα αντέχα την μεγάλη αυριανή μερά που θα σε αποχαιρετούσα για πάντα; Πώς μπορούσα να το κάνω αυτό; Θα το έκανα όμως είτε το ήθελα είτε όχι για αυτό πηγά για 'ύπνο'. Αμφιβάλλω αν κοίμηθηκα πάνω απο 3 ώρες. Ξάπλωσα και έκλαιγα μόνη μου μέχρι που γυρώ στα μεσάνυχτα με ακούσε η θεία μου που ήρθε να μείνει μαζί μας το βράδυ γιατί οι υπολοιποί θα ήταν στο σπίτι σου και μενα δεν με αφήναν να έρθω. Τέλος πάντως ήρθε η θεία μου και ξάπλωσε μαζί μου, και κλαίγαμε παρεά μέχρι που με πήρε ο ύπνος και δεν ήθελα να ξύπνησω δεν ήθελα να νιώσω άλλο πόνο.Και όμως ξύπνησα πιο νωρίς απ'όλους μα δε σκώθηκα από το κρεβατί εμείνα εκεί ξαπλωμένη μα τα μάτια μου πρησμένα κατακκόκινα και μόλις το καταλάβα φτου  και απ'την αρχή. Ήταν δύσκολη μέρα. Δεν αντεχά να βλέπω τόσο κοσμό, μα πιο πολύ δεν αντέχα να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπούσα να κλαίνε και να πονάνε, και ακόμα περισσότερο δεν αντεχά να σε βλέπω έσενα εκέι να είσακ ξαπλωμένη τόσο ηρέμη και να κοιμάσε  δίχως να κουνιέσε, διχώς να καταλαβαίνεις ότι ολή αυτή η φασαρία ήταν για σένα. Εγώ δεν ήθελα να σε δω εκεί μέσα αυτό θα σήμαινε πως όντως έφυγες και ότι δεν μου είχαν πει ψέματα. Η μέρα ήταν απαίσια, ακόμα και ο Θέος έδειχνε τη λύπη του με το συννεφιασμένο ούρανο και τις δυνατές βρόχες, ακόμα και Αυτός εκλαίγε. Όλοι μου οι συμμαθήτες εφύγαν από το σχολείο, έχασαν το καλύτερο μέρος του συνέδριου για να ερθούν να είναι μάζι μου. Τους είδα όλους εκεί, κι ας μην ήρθαν όλοι να μου μιλήσουν.. ξαφνικά δεν ενιώθα και τόσο μονή, αλλά αυτή η αισθήση κράτησε πολύ λιγό μόνο μέχρι που άρχισαν να σε σκέπαζουν με χώμα και αυτό σήμαινε πως δεν θα ξαναδώ πότε πια. Μέτα πήγαμε σπίτι σου, εγώ κλείστηκα στο δωμάτιο σου και κοιμήθηκα εκεί στο κρεβατί σου, όπως κάνω κάθε Κυριακή όταν πήγαινουμε εκεί για φαγητό  από τότε και αρνούμε να σηκωθώ χωρίς να το θέλω επείδη θα φύγουμε ή για να φάω.Οι μέρες περνούσαν και εφτάσε Σαββάτο. Μετά από πολλά χρόνια ξυπνήσα ξανά πρώτη, ανοίξα την τηλεόραση και περιμένα το τηέφώνο να χτυπησεί και να είσαι εσύ, να με ρωτάς αν ξερώ αν σε χρειάζετε η μαμά μου για σήμερα, και γω να σου λεώ πως δεν ξέρω αλλά να ερθείς γαι περιπάτο. Πότε δεν ξαναπήρες όμως..ακόμα τα Σάββατα περιμένω να πάρεις κι ας μη το ξερείς κανένας, κι ας το ξεχναώ και γω μερικές φορές, πάντα όμως τρέχω να δω τον αριθμό περιμένοντας ότι θα είναι ο δικός σου. Βδομάδες μετά ακούγα ακόμα την αδερφή μου να χοροπηδα και να λέει σε όλους ότι είσαι στο νοσοκομείο και ότι θα γυρίσεις σπίτι σε λιγές μερές.. Στους 2 μήνες μαλλόν αποφάσισε πως εφύγες για πάντα. Εμένα μετά απο δύο χρόνια ακόμα με πιάνει το παραπάνο που εφύγες...τώρα δεν εχώ κανένα να με καταλαβαίνει, δεν εχώ κανένα να κλαίμε παρέα για μικρούς ασήμαντους λογόυς, δεν εχώ κανένα να κλαίμε παρέα χώρις να κάνει ερωτήσεις πώς και γιατί και απλά να με παρηγορεί.. Εφυγές ετσί χωρίς ένα γειά, χωρίς να μου πεις για τελευταία φορά πόσο μ'αγαπάς και πόσο περηφανή ήσουν για μένα, μου εχεί λειψεί να το ακούσω αυτό από εσένα, μου εχείς λειψεί εσύ. Ακόμα δεν καταλαβά γιατί..ακομά δεν με βασανιζεί το γιατί εσύ...
Πάντως θέλω να ξέρεις πως σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα. Πότε δε πρόκειτε να σε ξεχάσω όσο μακρύα και να πάω. Και να ξέρεις είσαι ένας από τους λίγους λόγους που θα ερχόμαι πίσω.
Σ'αγαπώ, μακάρι να είσαι καλά εκεί που είσαι και να ησύχασες..
Καπότε θα συναντηθούμε ξάνα το ξέρω..και θα νιώσω και πάλι τη ζεστή αγκαλιά σου, και την θερμή της ανάσας σου στο προσώπο μου αυτό σου το υποσχόμαι θα συναντηθούμε ξανά.

Εχείς νιώσει πότε πώς είναι μέσα σου να πεθαίνουν όλα; Πώς είναι να μην μπορείς να νιώσεις τίποτα αλλό παρά πόνο; Αν όχι δεν στο ευχόμαι, αν πάλι το εζήσες καλό κουράγιο. Εγώ πάντως τώρα αυτό το βιώνω στο απολύτο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα αλλό πέρα από αυτόν με αυτήν, και αυτό μου προκαλεί τόσο πόνο, καμία μέρα νομίζω πως η καρδία μου θα σπάσει, θα διαλυθεί και θα γίνει κομμάτια. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο απ' όλα είναι ότι με προσέχει, μου δινεί τόση σημμάσια και είναι τόσο γλυκός και αυτό δεν βοήθα την όλη κατάσταση. Ότι φωτογραφία και να δω, σχετική ή μη θα βρω έναν τρόπο να την συνδέσω μαζί του. Ότι τραγουδί και να ακούσω θα μου θυμίζει εκείνον, καθέ στίχος του τραγουδιού θα μου τον θυμιζεί. Αυτός βρισκέται πάντου, πάντα. Δεν υπαρχεί χώρος για τίποτε αλλό στο δικό μου σύμπαν. Και δεν ξέρω, αλλά είναι στιγμές που νομίζω ότι το επιδιώκει αλλά μαλλόν είναι της φαντασίας μου. Όπως και τόσα αλλά, όπως και ότι όλα αυτά που κανεί μπόρει να σημαίνουν κάτι. Είναι όλα της φαντασίας μου. Αν και το πήρα απόφαση, όταν πια χωρίσει θα του το πω και ότι είναι να γίνει ας γίνει, φοβάμαι. Φόβαμαι ότι τίποτα από αυτά που γινόνται δεν συμβαίνει πραγματίκα και ότι είναι όλα ένα όνειρο, ένα ομόρφο όνειρο παρόλο που ούτε και στο όνειρο δεν είναι δικός μου. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω και δεν ύπαρχει τίποτα από όλο αυτό..Και εγώ θέλω να υπάρχει κάτι από αυτό ακόμα κι αν πονάει. Γιατί πορόλο που πονάει είναι όμορφο, κι ο πόνος είναι τόσο γλυκός μερικές φορές. Φοβάμαι μην τον χάσω, ενώ δεν είναι καν δικός μου. Και στην ουσία είναι ότι καλύτερο συμβαίνει τώρα στην ζωή μου γιατί τα υπολοίπα είναι σκάτα και κάτι παραπάνω. Τα πάντα είναι σκάτα, από το σχολείο μέχρι τους φιλούς μου και την οικογένεια μου και πιο σκάτα απ' όλους είμαι με τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει σεβάσμος ανάμεσα μας. Είμαι ο πιος σκληρός κριτής του εαυτού μου, και με αυτά που σκέφτομαι με κάνω και νιώθω πιο χάλια από όσο νιώθω είδη. Μείωνω σύνεχως τον εαυτό μου και η αυτοπεοιπήθηση μου έχει πιάσει πάτο. Τόσο που νομίζω ότι κάνενας δεν με προσέχει και κάνενας δεν με ξερεί και όταν με φωνάζουν μένω και τους κοίταω και λέω μέσα μου δεν είναι δύνατόν αυτός να ξέρει έμενα, είναι απιστευτό και ας είμαστε 11 χρόνια και κάτι στο ίδιο σχολείο. Ένταξει δεν ξέρω αν μπορεί να νιώθω πιο μειονεκτήκα από τώρα, αλλά τίποτα δεν βοήθα στο να νιώσω πιο καλά με έμενα και με τις πράξεις μου. Και δεν ξέρω και τι με ενοχλεί, και κατά κύριο λόγω δεν είναι θέμα εμφανίσης, αυτό προσπάθω και το διωρθώνω κάπως -και είμαι περήφανη για αυτό- και στον συγκεκρίμενο τομέα μπορώ να πω ότι έχω κάνει μεγάλη προόδο, δηάδή δεν μίσω πλέον το σώμα μου, ένταξει δεν το λατρευώ κιολάς, ούτε μου αρέσει, δεν το θεώρω καν ικανοποιήτικο, αλλά ΔΕΝ το μίσω. Ο χαρακτήρας μου όμως είναι αυτός που με ενοχλεί, γενίκα είμαι καλό κορίτσι, συμπαθητίκη και κοινωνίκη -σύμφωνα με τους αλλόυς πάντα- αλλά ξέρω ότι αμα είχα λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση θα ήμουν αυτό ακριβώς που ήθελα, δεν θα φοβόμουν αν μιλήσω, δεν θα φοβόμουν να κάνω αυτά που έχω μες το μυαλό μου και στο τέλος παραμένουν απλά σκέψεις. Θα ήμουν αυτή που θα ήθελα να είμαι. Πού να βρω όμως αυτή τη γαμιμένη αυτοπεποιήθηση; ΠΟΥ; Ξέρω ότι πρέπει να προσπαθήσω, μα νιώθω ότι δεν έχω την δύναμη και την αντόχη. Ξέρω πως αν δεν προσπαθήσω, αν δεν πάθω, δεν θα μάθω, αλλά τι μπορώ να κάνω; Και είναι ειρωνία το ότι ενώ ολόι θέλουν τις συμβούλες μου, εγώ δεν μπορώ να συμβουλεύσω τον ίδιο μου τον εαυτό  ή έστω να ακούληθησω τις συμβούλες που δίνω. Τελίκα τίποτα δεν μπορώ να κάνω κι ας δείχνω πως μπορώ να κάνω τα πάντα και πως είμαι μες την τρελή χαρά ενώ μέσα μου δεν ύπαρχει τίποτα παρά μονό πόνος και αυτός......... :'/

So confused :/

Life is empty, can't remember anytime before,
On a plain lit cold December, see it evermore,
Gliding through this life, and another is a child,
and we're doing games, and losing things,
Always playing gigs.
Somewhere in the sky, where the moon the stars shine bright,
Where the sun is shining, in the night.
I am in disgrace, yet i see a smiling face,
and i hope you let me, share your place.
I don't live today.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Well, I lived in magic solitude
Of cloudy-looking mountains
And a lake made out of crystal raindrops ...
Roaming through Space tenthousand years ago
I've seen the giant city of Atlantis
Sinking to eternal waves of darkness ...
Somewhere in the blue distance
Are those long-forgotten trees of yore
A broken violin floating alone in December
Darkness everywhere and nothing more.
Symbol - strange Symbol - Melancholy
Painting torrid colors to a sky of green
Candle breathing one night only
Far away - in chillness - bleak - unseen ...
Drifting galley - ghostlike shadow,
Sails rigged to catch and kill the Time...
Echoes wandering down an endless meadow
To call the Thing ... Sublime !...
Ακούω αυτό το κομμάτι των Scorpions(<3) που είναι από τα αγαπημένα μου και κλαίω..
Συνειδητοποιώ ότι αυτή είναι ίσως και η πιο μπερδεμένη περίοδος της ζωής μου.
Μάλλον είναι.Είναι μια περίοδος γεμάτη με πρωτόγνωρα συναισθήματα για μένα.
Κάθε μέρα όλο και περισσότερα. Το μυαλό μου γεμίζει με ολοένα και περισσότερες σκέψεις, σκέψεις βασανίστικες.Σκέψεις που απλά θα μείνουν σκέψεις, εγκλωβισμένες σε κάποιο μέρος του μυαλού μου.Και η καρδία μου.. η καρδία μου. Η καρδία μου νιώθει τόσα πολλά, τόσα όσα δεν ένιωσε μέχρι τώρα. Τόσο που ακόμα και απλώς όταν με κοιτάει, ή τουλάχιστον νομίζω πως με κοίτα χτυπά τόσο δύνατα,και όταν βρίσκομαι κοντά του, νιώθω τόσο μικρή, χάνω κάθε δύναμη, νιώθω τόσο εύθραυστη και εντελώς απροστάτευτη, έτοιμη να σπάσω, να γίνω κομμάτια, όλες οι άμυνες μου διαλύονται.. και δεν με νοιάζει να τα μαζέψω μετά αρκεί να συνεχίσω να βρίσκομαι πλάι του. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που περιμένω να πάρει αγκαλιά και να μου πει: "Φαίνεσαι τόσο αδύναμη, πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου, αλλά δεν χρείαζετε. Θα σε προσέχω εγώ. Θα είμαι εδώ να σε προσέχω δεν αφήσω κανέναν να σε κάνει κομμάτια". Όμως ξέρω ότι πότε δεν θα γίνει κάτι τέτοιο.. Πότε δεν θα με πάρει αγκαλιά, πότε δεν θα μου μιλήσει έτσι. Αυτά γίνονται μόνο στα όνειρα μου κάθε βράδυ.. εκεί που τριγυρνά απρόσκλητος.. και όσο και να προσπαθώ να τον διώξω μακριά δεν τα καταφέρνω. Στο τέλος πάντα επιστρέφει στα όνειρα μου. Όνειρα, τόσο εξωπραγματικά όμορφα.. Όνειρα τόσο αληθινά που όμως πότε δεν θα γίνουν πραγματικότητα. και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Να ονειρεύεσαι ενώ ξέρεις ότι θα ξυπνήσεις και θα πονάς, θα νιώθεις τόσο πληγωμένη για άλλη μια φόρα που ήταν απλά ένα υπερβολικά αληθινό όνειρο και όχι η πραγματικότητα. Και αυτός ο πόνος είναι δυνατός, πολύ δυνατός. Σε ξεσκίζει, σε κάνει κομμάτια, σε κάνει να νιώθεις ένα τεράστιο σφίξιμο στο στήθος και είναι λες και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.. και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό, το υπομένεις μέχρι σίγα σίγα να απαλύνει, να ξεθωριάσει η ζωντάνια του ονείρου και μαζί και ο πόνος. Και να περιμένεις πως και πώς να κοιμηθείς για να ξεχάσεις όλα αυτά και στην τελική τι καταφέρνεις;; Απλά περιμένεις υπομονετικά να ξημερώσει και να

Αρχίσεις πάλι να πονάς. Και υπάρχει κι ένα αστείο στην όλη υπόθεση.. ότι ΔΕΝ ξέρω τι στο καλό σημαίνουν όλα αυτά που νιώθω, είναι τόσο καινούρια για μένα και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα αντέξω, και δεν έχω και κανένα να τα μοιραστώ. Όλα αυτά τα ξέρω μόνο εγώ κι ο εαυτούλης μου κι αναρωτιέμαι αν είναι πολλά για να τα αντέξω μόνη μου. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Ξέρω ότι εκεί έξω είναι άτομα που μπορώ να εμπιστευτώ και να τους μιλήσω, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ και δεν ξέρω γιατί. Απλά κάθε φόρα που είναι να μιλήσω για αυτόν κάτι παθαίνω, δεν ξέρω τι, αλλά ότι και να είναι δεν μου αρέσει, δεν μου αρέσει που δεν μπορώ να πω σε κανένα τι νιώθω, πως νιώθω  και κανένας δεν μπορεί να μου πει τι είναι όλο αυτό, γιατί γίνετε όλο αυτό. Κάθε φόρα που είναι να μιλήσω για αυτό, πάντα στο τέλος κωλώνω και δεν λέω τίποτα. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Ελπίζω όχι για πολύ, γιατί δεν ξέρω αν θα αντέξω αυτό το πολύ. Τουλάχιστον ξεχνιέμαι λιγάκι με την μουσική. Και τώρα πια αλήθεια πιστεύω αυτό που λένε ‘only music can save us’ , all the other things are shits about me.

Κάθε τέλος δύσκολο..

Η αυλαία έχει πέσει.

Ότι ήταν να γίνει έγινε, ΤΙΠΟΤΑ δεν αλλάζει πια.

Τίποτα δεν γυρίζει στο παρέλθον, τιπότα δεν μένει στο παρέλθον.

Κάθε τέλος είναι δύσκολο, αλλά κάθε τέλος σημαίνει και μια καινούρια αρχή.

Ναι, μια καίνουρία αρχή. Αυτό χρείαζομαι.

Δεν ξέρω αν μπόρω να κάνω τώρα την αρχή, μα το τέλος έφτασε.

Δεν πάει αλλό, εδώ μπαίνει το τέλος, κατί που δεν επιδιώξα, κατί που δεν ήθελα,

κατί που ήταν όμως αναποφέκτο, κάτι που έφτασε τελίκα.

Όλα αυτά θα μείνουν ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ χαραγμένα κάπου σε ένα χάρτι, σε ένα τετράδιο, σε μια κάρδια, σε ένα μυάλο. Πάντα θα ύπαρχουν κάπου.

Απλά τώρα πρέπει να φύγω μακρύα και έγω. Έσεις το έχετε κάνει ήδη.

Αύτη τη φόρα όμως δεν θα φύγω γιατί το έχετε κάνει κι έσεις.

Αύτη τη φόρα θα φύγω ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

Θα ζήσω για μένα, θα παλέψω για μένα, θα πίστευω για μένα, θα θέλω για μένα, θα πόνω για μένα, θα κλαίω για μένα, θα γελώ για μένα, θα χορεύω για μένα, θα μέθω για μένα, θα ξενύχτω για μένα, θα είμαι καλά για μένα. ΟΤΙ ΚΑΝΩ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

Και αύτη τη φόρα θα φύγω αλήθινα.

Θα φύγω μακρύα από ότι με κρατούσε πίσω,

μακρύα από ότι μου δημιουργούσε απείρα κόμπλεξ.

Τώρα πια θα είμαι έγω χώρις κομπλέξ χώρις να φοβάμαι να είμαι η προταγωνίστρια.

Μόνο το πρώτο βήμα έπρεπε να κάνω.

Και τώρα που το έκανα μπόρω να κάνω κι αλλά πολλά βήματα γιατί αυτη τη φόρα φευγώ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

Απλά έπρεπε να γίνει η αρχή και τώρα που έγινε είμαι ΚΑΛΑ κι αυτό έχει σημασία.

When your gone..

I always needed time on my own

I never thought I'd need you there when I cry

And the days feel like years when I'm alone

And the bed where you lie is made up on your side

When you walk away

I count the steps that you take

Do you see how much I need you right now?
When you're gone...

The pieces of my heart are missing you

When you're gone...

The face I came to know is missing too
When you're gone

The words I need to hear to always get me through

The day and make it ok

I miss you

I've never felt this way before

Everything that I do reminds me of you

And the clothes you left, they lie on the floor

And they smell just like you,

I love the things that you do

When you walk away

I count the steps that you take

Do you see how much I need you right now?
When you're gone...

The pieces of my heart are missing you

And when you're gone

The face I came to know is missing too
And when you're gone

The words I need to hear to always get me through

The day and make it ok

I miss you

We were made for each other

Out here forever I know we were, yeah
And all I ever wanted was for you to know

Everything I'd do,

I'd give my heart and soul I can hardly breathe

I need to feel you here with me, yeah

When you're gone...

The pieces of my heart are missing you

And when you're gone

The face I came to know is missing too
And when you're gone

All the words I need to hear will always get me through

The day and make it ok

I miss you...

Πόσο υπέροχο τραγουδί;;<3

Κάθε φόρα που το ακούω δακρύζω, και κάθε φόρα αναρωτιέμαι πότε θα πάψω να δακρυζω.

Είναι το αγαπήμενο μου, το μόνο που εδω και 3(;) χρόνια,

δεν εφυγε πότε από τα τοπ για μενα τραγούδια είναι πάντα εκεί στην κορυφή.

Δεν πέρνα μέρα και να μην το ακούσω και να μην κλαψώ.

Ναι, καθέ φορα που το ακούω κλαίω,

είμαι μαζοχίστρια γιατί ενω ξέρω πως μου κάνει κακό να το ακούω,

εγώ εκεί να του ακούω και όχι μια και δύο φορές την μέρα, αλλά άπειρες.

Μου κανεί κακό και πολύ μαλίστα.

Το έχω συνδέσει με μια περίοδο που σημάδεψε την ζώη μου.

Μια φρίκτη περίοδο, που δεν είχα κανένα.

Μια περίοδο ασχήμη που όμως με έκανε πιο δύνατη σαν ανθρώπο,

μια περίοδο που με έκανε να αγαπήσω την μονάξια μου

μια περίοδο που με έκανε να καταλαβώ πραγμάτα όσο κι αν πόνουσε.

Και στην τελίκη έμαθα να ζω με τον πόνο τώρα πια δεν πείραζει.

Εγώ ο πόνος κι η μοναξία είμαστε φιλαρακία πλεον.

Είναι φόρες τώρα πια που η απούσια τους με ενόχλει.

Και τότε εγώ η χάζη μαζοχίστρια κάθομαι με τις ώρες και ακούω αυτό το τραγούδι.

Το ακούω και νιώθω ΟΛΑ τα συναισθήματα που ενιώθα τότε.

Όλος ο πόνος κι η μοναξία του τότε επανέρχονται στο μυαλό και την κάρδια μου.

Διώχνουν κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη.

Μένουν μόνο τα συναισθήματα εκείνα, ο πόνος κι η μοναξία.

Ένιωθα να διαλύομαι ΞΑΝΑ, ένιωθα ότι έπρεπε να ξεκινήσω από την αρχή.

Να ξεκινήσω να μαζευώ τα κομμάτια μου ΠΑΛΙ.

Να τα μαζευώ και όμως να μην μπόρω να τα ένωσω,

και ο πόνος όλοενα να δυναμώνει, να δύναμωνει και να μην μπόρω να το σταματήσω.

Στην σκέψη αυτόματα ερχόνται τα ατόμα του τότε, τα λόγια τους.

Τα λόγια τους τα ΨΕΥΤΙΚΑ.

Αν δεν εννόεις κατί καλύτερα μην το πεις.

Πραγματίκα αναρωτιεμαί πως καταφέρα να επιβιώσω εκείνη την περίοδο,

και να μην κάνω καμία βλακεία.

Τόσο χαλία ήταν. :|

Summer.

Έκει που εψάχνα κάτι στίχους, βρήκα αυτούς -Πόσο πόλυ μου ταιρίαζουν;;- :

Just the smell on the summer can make me fall in love
We go to the parties listen to the dj’s
Dance dance dance and go crazy
She’s a party queen an she’s in party heaven
Her clock is stuck on late
Got a first name basis at 7-11

καλοκαίριιι λοιπόν..

Και κάταλαβα πόσο αγαπώ το καλόκαιρί και ίδιεταιρα αυτό το διάστημα.

Πόσο υπέροχα παίζει να'ναι πάντα τετοιο καίρο;;

Ακόμα κι όταν όλα μου πάνε χάλια, ΠΑΝΤΑ τετοιο καίρο η διάθεση μου φτιάχνει,,

το μόνο που θέλω είναι να διασκεδάζωω, να πίνω, να μεθώ, να γελώ, να πηγαίνω παραλία.

Ναι αυτή είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου έδω και χρόνια.

Ο τελευταίος μήνας του καλοκαίριου, ο τελευταίος και πιο ύπεροχος.

Ο τόπος γεμίζει κόσμο, κόσμο γνωστό και άγνωστο, ωραίο και μη.

Τα πάντα είναι τόσο υπερόχα, η παρέα, η πλατεία, ο κόσμος.

Όλη τη χρόνια δεν πίστευω πως και αυτός ο Αύγουστος θα είναι τόσο υπέροχος,

όσο ο προηγούμενος, κι όμως καθέ χρόνο και καλύτερα..

Ο φετίνος όμως είναι πιο ξεχωρίστος από όλους τους υπολοιπους,

όχι ότι άλλαξε κάτι, τα πάντα είναι ιδία η πάρεα, η πλατεία.

Αυτό που άλλαξε είναι κάτι σε έμενα και τα συναισθήματα μου.

Και δεν το άλλαξα έγω καποιος άλλος το έκανε.

Ναι μπόρει και να'μαι ερωτευμένη.

Ποιος;; Εγώ :Ο

Ναι, εγώ που πότε δεν είχα φάει κόλλημα με κανέναν,

Εγώ πότε δεν ήθελα κανέναν,

Εγώ που πότε δεν ασχόληθηκα πραγματίκα με τ'αγόρια.

Ναι, εγώ.

Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν όντως είμαι ερωτευμένη,

παντώς κατί έχει αλλάξει μέσα μου, και το έχει αλλάξει αυτός.

Μπόρει απλά να είναι κόλλημα, όμως σίγουρα δεν μ'αρέσει απλώς.

Άπλα θα μείνουμε όπως είμαστε, γιατί ΠΟΤΕ δεν θα γίνει κατί μετάξυ μας..

Γιατί εγώ είμαι δείλη κι αυτός πότε δεν θα κάνει κάτι.

Να πέρνατε τόσο όμορφα όσο έγω. x

Γιατί θέλω να ερωτευτώ.

Μάλλον είμαι μαζοχίστρια, βασίκα νόμιζω πως είμαι.

Ίσως είμαι ο μόνος ανθρώπος που θέλει να ερωτευτεί,
θελε΄θ να ερωτευτεί και να πόνεσει.

Αλλώστε αν δεν πόνεσω πως θα απολαύσω εντελώς τον έρωτα?

Ναι, θελώ να ερωτευτώ να πόνεσω, να κλάψω γι'αυτόν μα στο τέλος να είμαστε μαζί,

και μέτα το πιο δύσκολο κομμάτι...ο οριστικός χωρισμός.

Αλλά ναι θέλω να τον ζήσω κι αυτόν.

Θέλω να ζήσω τα πάντα.

Κι αν δεν πονέσεις πως να χάρεις?

Το γλύκο μέτα το ξίνο είναι πάντα πιο γλύκο.

Δεν θέλω να ερωτευτώ μόνο για να νιώσω τον πόνο.

Θέλω να ερωτευτώ γιατί είναι από τα εντονότερα συναισθήματα,

και μ'αρέσει να ζω έντονα.

Θέλω να ερωτευτώ γιατί είναι ομόρφο να γνωρίζεις ότι καποιος σε έχει αναγκη,

ότι καποιος σε χρειάζεται και σε θέλει δίπλα του.

Θέλω να ερωτευτώ γιατί είναι ομόρφο να εχείς καποιον αναγκή, να το χρειάζεσαι,

να είσαι εξαρτημένη απ'αυτόν και αυτός να είναι εκεί.

Θέλω να ερωτευτώ γιατί βλέπω τους ερωτευμένους να μιλούν συνέχεια για τον έρωτα τους,

ακόμα και χωρίς ανταποκρίση και ζηλεύω.

Θέλω να ερωτευτώ για να ακούω ερωτίκα τραγούδια και να ταυτίζομαι μαζί τους.

Θέλω να ερωτευτώ, να πόνεσω, να δακρύσω, να πολεμήσω για καποιον,

και στο τέλος ας  γίνω κομμάτια, να γίνω καμμάτια κι ας τα ψάχνω μέτα.

Γιατί θέλω να έχω μια τέτοια φωτογραφία με τ'αγορί μου:



Just be real.

Maybe it's just me, Couldn't you believe
That everything I said and did, wasn't just deceiving.

Γιατί ναι, είμαι απλά εγώ κι ας μην θες να το πιστεψείς.

Είμαι εγώ, αληθίνη,όσα έκανα τα ενιώθα, ήταν αληθίνα δεν ήταν απάτη.

Εσύ όμως έχεις γίνει ψεύτικη. Δεν το καταλαβαίνει ότι πια δεν είσαι ΕΣΥ?

Είναι μια αγνώστη που πηρέ τη θέση σου.

Γίνε όπως παλιά, γίνε όπως παλία αληθινή και αυθόρμητη, κι ας μην μιλήσουμε πότε ξανά,

φτάνει να είσαι έσυ οπως σε γνώρισα και σε αγαπήσα, γίνες όπως τότε που κατάφερες να με κανείς να εμπιστευτώ ξάνα τους ανθρώπους μετά από μια δύσκολη φάση της ζώης μου.

Γίνε πάλι εκείνο τα αυθόρμητο κορίτσι με το αυθέντικο χαμόγελο και την όρεξη για ζώη.

Δεν σου ζήτω να γίνουμαι πάλι φίλες, απλά γίνε όπως πριν ΑΛΗΘΙΝΗ.

-βλακεία ποστ, απλά αυτό νιώθω τώρα.-

My life is black and white.

 

 

Και η ζωή μου μοιάζει κάπως με αυτήν τη φωτογραφία που τα λέει όλα.

Είναι ασπρόμαυρη σαν αυτή χώρις γκρι συνήθως.

Σήμερα είναι υπέροχα, μαγικά.
Λέω πως πότε δεν θέλω να τελειώσει αυτή η μέρα,

και πως σίγουρα και οι επόμενες θα συνεχίσουν αν είναι τόσο όμορφες,
γιατί δεν γίνεται να χαθεί η μαγεία μέσα σε μια μέρα.

Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να χαθεί η μαγεία σε μια μέρα.

Την επόμενη μέρα όμως συνειδητοποιώ πως ΟΛΑ ήταν μια ψευδαίσθηση.

Όχι μόνο η μαγεία χάνεται μέσα σε μια μέρα,

άλλα καταλαβαίνω ότι η προηγούμενη μαγική μέρα δεν ήταν ακριβώς όπως νόμιζα ότι την είχα ζήσει.

Καταλαβαίνω πως είχε και μια γερή δόση ονείρου,
του καλύτερου φαρμάκου που αν όμως πάρεις μεγαλύτερη δόση
από αύτη που πρέπει τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.

Όμως ακόμα και τις "μαύρες" μέρες πάντα ονειρεύομαι.
Ονειρεύομαι μέρες όμορφες μαγικές.

Βασικά νομίζω πως όλοι ονειρεύονται γιατί όπως είπε κάποιος μια φορά:
“δεν μπορείς να είσαι με αυτόν που θες..αναγκάζεσαι να ζεις με όνειρο του”

Άλλωστε πως να ζήσεις δίχως όνειρα,
 αφού έρχονται για να μας φέρουν αγάπη,ευτυχία και θέληση για ζωή;

Και στο κάτω κάτω κανείς μας,ούτε εγώ,ούτε εσύ δεν μπορεί να τα σταματήσει με το έτσι θέλω,
και χίλιες φορές να πονέσω για ένα όνειρο που είχα το θάρρος να ζήσω,

παρά για ένα όνειρο που άφησα να χαθεί!

Μπορεί άραγε κανείς να ζήσει χωρίς να ονειρεύεται;

Νομίζω πως όχι, άλλωστε τι είδους ζωή θα ήταν αν δεν μπορούσες να την ονειρευτείς καλύτερη,

και να παλέψεις για να την κανείς καλύτερη, για να κατακτήσεις το όνειρο σου;

Υπάρχουν άραγε ανθρώποι που δεν ονειρεύονται,
έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού τους;

Αν υπάρχουν θα ήθελα να γνωρίσω έναν,
θα ήθελα να μάθω πως μπορεί να ζει δίχως να ονειρεύεται.

Είναι όμορφη η ζωή τους; Πονούν τόσο όσο εμείς που ονειρευόμαστε;
Είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο εμείς που ονειρευόμαστε;

Πώς μοιάζει αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος;;

Και όλοι εμείς που ονειρευόμαστε πρέπει να ξέρουμε ότι:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ  ΕΜΕΙΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΜΕ!

<3

Η δική μου ιστορία.

wohooo!
Παειι καιρός να γράψω εστώ και μια λέξη,
και στα αλήθεια μόνο αυτό χρείαζομουν..να γράψω.
Ένιωθα τόσο πολύ την αναγκή να γράφω που εγράφα ακόμα και σαν προχείρα στο κινήτο.
Το να γράφω είναι το μόνο που αποσχόλει το μυαλό μου απο το να σκέφτε όλα όσα έχουν συμβεί,
όλα οσα με έχουν πληγώσει και με πονούν ακόμα.
Γιατί ναί πονάω για μια φιλία που χαθήκε, που πνιίγηκε στη λίμνη του συμφερόντως,
μια νύχτα δίχως φεγγάρι κι αστερία.
Έιχε αφησεί ένα σημειώμα που έλεγε ότι την έσπρωξα και ότι εγω ευθύνομαι για όλα.
Δεν μπορώ να την διαψεύσω όμως γιατί δεν θυμάμαι.
Θύμαμαι ομώς που βούτηξα να την σώσω κι αυτή αρνηθήκε τη βοήθεια μου,
είχε πει να φύγω θα τα κατάφερνε και μόνη της.
Και έφυγα έκατσα στην όχθη και ξεκίνησα να κλαίω σιγανά και μετά πιο δυνάτα και μέτα με λυγμούς.
Ένιωθα ερείπιο, σαν ζώντανος νέκρος και όμως χαμογελούσα,
 και εκρύβα τον πόνο που ενιώθα και καθέ μέρα με σκοτώνε όλο και περισσότερο και κάνεις δεν ήταν έκει για να με βοηθήσει ΚΑΝΕΝΑΣ. Είμουν μονη μου.
Αφήσα τον πόνο εκεί δεν έκανα τίποτα για να τον ηρεμήσω μέχρι που με έφερε στα πρόθυρα του θάνατου και του είπα φτάνει πια κατάλαβα το λαθός μου και τώρα πια είμαι αρκετα δύνατη για να αντιμετωπισώ τον κόσμο. Και τώρα παλεύω, παλεύω για μένα για μια φίλια.
Άυτη είναι η δίκη μου ιστόρια όπως ο καθένας εχεί την δίκη του ετσί και γω.

Να περνάτε όμορφα.

Ψευτικοί Ανθρώποι.

Δεν ξέρω πως αντέχω χώρις να γράφω.
Τώρα πια τα πράγματα έχουν μπέρδευτει περισσότερό,
έχω ερωτευτεί κιολας -νομίζω δηλαδή-.
Μια κρύο και μια ζέστη.
Δεν ξέρω τι γίνεται, Ποια είμαι, Τι μου αρεσεί.
Έχασα το εαυτό μου, χαθήκα σε ένα κόσμο που νόμιζα δίκο μου.
Με σκότωσαν οι ανθρώποι που αγαπούσα και νόμιζα πως μ'αγαπούσαν.
Τελίκα τι είναί αληθίνο;
Τι υπαρχεί πραγματίκα οτάν ανακαλυπτείς ότι ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτος είναι ψεύτικος;
ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ;
Έχω μάθει εδώ και καίρο ότι οι χαμόγελαστοί ανθρωποί,
που βλέπω να περπατούν ανέμελοι στο δρόμο είναι ψεύτικοι,
φόρανε τις μάσκες τους για να αρέσουν στους αλλούς
και κάποτε γινόνται ενα με τη μάσκα,
και δεν υπάρχει πια ο ανθρώπος κι η ψύχη
μόνο η μάσκα που δεν την ενδιαφέρει να είναι αληθίνη
παρα μονο να είναι γνώστη, διάσημη όλοι να τη θέλουν για παρέα.
Όλα αυτα τα ξερώ καίρο μα ακόμα όταν βλέπω αυτούς τους ανθρωπούς με ενόχλει,
πόναω που έχουν γίνει "μάσκες" που ξέχασαν ποιοι ήταν
σκεφτόμαι πως δεν θέλω να γίνω έτσι.
Ομως καταβάθος ξέρω πως τους ζηλεύω και πονάω περισσότερο γι'αυτό..

-δεν εχω χρόνο για αυτό γραφώ οπώς οπώς και δεν προλάβαίνω να γράψω όλα όσα θέλω μα πρεπει καπου να πω εστω κια αυτα.-

1500.

Όντως έχω πόλυ καίρο να μπω και να γράψω εδώ μέσα.
Δεν κατάλαβα πως πέρασε έτσι ο καίρος.
Με όλα τα άλλα να αποσχολούν το μυαλό όμως τι περίμενες;;
Η αληθεία όμως είναι ότι δεν εγράφα επείδη δεν ήθελα ή δεν είχα χρόνο,
αλλά επείδη δεν είχα laptop.
Όχι οτι τώρα πια θα έχω, απλα δανείστηκα το φορτιστή μιας φίλης μου.
Έξω βρέχει, ο καίρος είναι μούντος.
Τελίκα συμβαδίζω με το καίρο αφού το ίδιο μούντη είναι και η διάθεση μου.
Δεν ξερω τι να κανώ πια με την ΠΟΛΥ μπερδεμένη ζωή μου.
Πανώ που φτιάχνει το ένα, χαλάει το αλλό.
Τα έχω ψιλόβρει με την κολλήτη μου, αν και δεν είμαστε και τόσο κολλήτες πλεον..
και εχώ χαλάσει τη παρέα μου με τις υπόλοιπες φίλες μου πανώ στην προσπάθεια να το βρω με την κολλητή μου.
Δεν ξέρω τι να κανώ πια.
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν με καταλαβαίνει ρε γαμώτο.
Το καήμενο το μαξιλάρι μου δεν τα αντέχει τοσά δακρύα πια.
Τι σκατά; Eγώ ήμουν πάνατα η δύνατη, ε
γώ παντά πρόσφερα μια αγγαλία για να κλαψουν οι αλλοί μέσα,
και τώρα; τώρα κανένας δεν προσφερεί σε εμένα αυτή τη πολυπόθητη αγγαλία.
1500 μέρες απόμενουν περίπου για τη ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΡΧΗ,
μακρύα από όλους και από όλα.

I'm gonna clear out my head
I'm gonna get myself straight
I know it's never too late
To make a brand new start
I'm gonna kick down the door
I'm gonna get myself in
I'm gonna fix up the yard
And not fall back again
I'm gonna CLEAN up my earth
And build a heaven ON the ground
Not something distant or unfound
But something real to me
But something real to me
All that I can I can be
All that I am I CAN see
All that is mine is in my hands
So to myself I call
There's somewhere else I should be
There's someone else I CAN see
There's something more I can find
IT'S ONLY UP TO ME
I'm gonna clean up my earth
And build a heaven ON the ground
Not something distant on a cloud
But something real to me
But something real to me
I'm gonna clear out my head
I'm gonna get myself straight
I KNOW it's never too late
To make a brand new start
To make a brand new start
TΟ ΜΑΚΕ Α ΒRAND NEW START.