Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Γιατί θέλω να ερωτευτώ.


Μάλλον είμαι μαζοχίστρια, βασίκα νόμιζω πως είμαι.
Ίσως είμαι ο μόνος ανθρώπος που θέλει να ερωτευτεί,
θελε΄θ να ερωτευτεί και να πόνεσει.
Αλλώστε αν δεν πόνεσω πως θα απολαύσω εντελώς τον έρωτα?
Ναι, θελώ να ερωτευτώ να πόνεσω, να κλάψω γι'αυτόν μα στο τέλος να είμαστε μαζί,
και μέτα το πιο δύσκολο κομμάτι...ο οριστικός χωρισμός.
Αλλά ναι θέλω να τον ζήσω κι αυτόν.
Θέλω να ζήσω τα πάντα.
Κι αν δεν πονέσεις πως να χάρεις?
Το γλύκο μέτα το ξίνο είναι πάντα πιο γλύκο.
Δεν θέλω να ερωτευτώ μόνο για να νιώσω τον πόνο.
Θέλω να ερωτευτώ γιατί είναι από τα εντονότερα συναισθήματα,
και μ'αρέσει να ζω έντονα.
Θέλω να ερωτευτώ γιατί είναι ομόρφο να γνωρίζεις ότι καποιος σε έχει αναγκη,
ότι καποιος σε χρειάζεται και σε θέλει δίπλα του.
Θέλω να ερωτευτώ γιατί είναι ομόρφο να εχείς καποιον αναγκή, να το χρειάζεσαι,
να είσαι εξαρτημένη απ'αυτόν και αυτός να είναι εκεί.
Θέλω να ερωτευτώ γιατί βλέπω τους ερωτευμένους να μιλούν συνέχεια για τον έρωτα τους,
ακόμα και χωρίς ανταποκρίση και ζηλεύω.
Θέλω να ερωτευτώ για να ακούω ερωτίκα τραγούδια και να ταυτίζομαι μαζί τους.
Θέλω να ερωτευτώ, να πόνεσω, να δακρύσω, να πολεμήσω για καποιον,
και στο τέλος ας  γίνω κομμάτια, να γίνω καμμάτια κι ας τα ψάχνω μέτα.


Γιατί θέλω να έχω μια τέτοια φωτογραφία με τ'αγορί μου:



Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Just be real.

Maybe it's just me, Couldn't you believe
That everything I said and did, wasn't just deceiving.

Γιατί ναι, είμαι απλά εγώ κι ας μην θες να το πιστεψείς.
Είμαι εγώ, αληθίνη,όσα έκανα τα ενιώθα, ήταν αληθίνα δεν ήταν απάτη.
Εσύ όμως έχεις γίνει ψεύτικη. Δεν το καταλαβαίνει ότι πια δεν είσαι ΕΣΥ?
Είναι μια αγνώστη που πηρέ τη θέση σου.
Γίνε όπως παλιά, γίνε όπως παλία αληθινή και αυθόρμητη, κι ας μην μιλήσουμε πότε ξανά,
φτάνει να είσαι έσυ οπως σε γνώρισα και σε αγαπήσα, γίνες όπως τότε που κατάφερες να με κανείς να εμπιστευτώ ξάνα τους ανθρώπους μετά από μια δύσκολη φάση της ζώης μου.
Γίνε πάλι εκείνο τα αυθόρμητο κορίτσι με το αυθέντικο χαμόγελο και την όρεξη για ζώη.
Δεν σου ζήτω να γίνουμαι πάλι φίλες, απλά γίνε όπως πριν ΑΛΗΘΙΝΗ.

-βλακεία ποστ, απλά αυτό νιώθω τώρα.-

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

My life is black and white.

 
 



Και η ζωή μου μοιάζει κάπως με αυτήν τη φωτογραφία που τα λέει όλα.
Είναι ασπρόμαυρη σαν αυτή χώρις γκρι συνήθως.
Σήμερα είναι υπέροχα, μαγικά.
Λέω πως πότε δεν θέλω να τελειώσει αυτή η μέρα,
και πως σίγουρα και οι επόμενες θα συνεχίσουν αν είναι τόσο όμορφες,
γιατί δεν γίνεται να χαθεί η μαγεία μέσα σε μια μέρα.
Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να χαθεί η μαγεία σε μια μέρα.
Την επόμενη μέρα όμως συνειδητοποιώ πως ΟΛΑ ήταν μια ψευδαίσθηση.
Όχι μόνο η μαγεία χάνεται μέσα σε μια μέρα,
άλλα καταλαβαίνω ότι η προηγούμενη μαγική μέρα δεν ήταν ακριβώς όπως νόμιζα ότι την είχα ζήσει.
Καταλαβαίνω πως είχε και μια γερή δόση ονείρου,
του καλύτερου φαρμάκου που αν όμως πάρεις μεγαλύτερη δόση
από αύτη που πρέπει τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Όμως ακόμα και τις "μαύρες" μέρες πάντα ονειρεύομαι.
Ονειρεύομαι μέρες όμορφες μαγικές.
Βασικά νομίζω πως όλοι ονειρεύονται γιατί όπως είπε κάποιος μια φορά:
“δεν μπορείς να είσαι με αυτόν που θες..αναγκάζεσαι να ζεις με όνειρο του”
Άλλωστε πως να ζήσεις δίχως όνειρα,
 αφού έρχονται για να μας φέρουν αγάπη,ευτυχία και θέληση για ζωή;
Και στο κάτω κάτω κανείς μας,ούτε εγώ,ούτε εσύ δεν μπορεί να τα σταματήσει με το έτσι θέλω,
και χίλιες φορές να πονέσω για ένα όνειρο που είχα το θάρρος να ζήσω,
παρά για ένα όνειρο που άφησα να χαθεί!
Μπορεί άραγε κανείς να ζήσει χωρίς να ονειρεύεται;
Νομίζω πως όχι, άλλωστε τι είδους ζωή θα ήταν αν δεν μπορούσες να την ονειρευτείς καλύτερη,
και να παλέψεις για να την κανείς καλύτερη, για να κατακτήσεις το όνειρο σου;
Υπάρχουν άραγε ανθρώποι που δεν ονειρεύονται,
έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού τους;
Αν υπάρχουν θα ήθελα να γνωρίσω έναν,
θα ήθελα να μάθω πως μπορεί να ζει δίχως να ονειρεύεται.
Είναι όμορφη η ζωή τους; Πονούν τόσο όσο εμείς που ονειρευόμαστε;
Είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο εμείς που ονειρευόμαστε;
Πώς μοιάζει αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος;;
Και όλοι εμείς που ονειρευόμαστε πρέπει να ξέρουμε ότι:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ  ΕΜΕΙΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΜΕ!



<3

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Η δική μου ιστορία.

wohooo!
Παειι καιρός να γράψω εστώ και μια λέξη,
και στα αλήθεια μόνο αυτό χρείαζομουν..να γράψω.
Ένιωθα τόσο πολύ την αναγκή να γράφω που εγράφα ακόμα και σαν προχείρα στο κινήτο.
Το να γράφω είναι το μόνο που αποσχόλει το μυαλό μου απο το να σκέφτε όλα όσα έχουν συμβεί,
όλα οσα με έχουν πληγώσει και με πονούν ακόμα.
Γιατί ναί πονάω για μια φιλία που χαθήκε, που πνιίγηκε στη λίμνη του συμφερόντως,
μια νύχτα δίχως φεγγάρι κι αστερία.
Έιχε αφησεί ένα σημειώμα που έλεγε ότι την έσπρωξα και ότι εγω ευθύνομαι για όλα.
Δεν μπορώ να την διαψεύσω όμως γιατί δεν θυμάμαι.
Θύμαμαι ομώς που βούτηξα να την σώσω κι αυτή αρνηθήκε τη βοήθεια μου,
είχε πει να φύγω θα τα κατάφερνε και μόνη της.
Και έφυγα έκατσα στην όχθη και ξεκίνησα να κλαίω σιγανά και μετά πιο δυνάτα και μέτα με λυγμούς.
Ένιωθα ερείπιο, σαν ζώντανος νέκρος και όμως χαμογελούσα,
 και εκρύβα τον πόνο που ενιώθα και καθέ μέρα με σκοτώνε όλο και περισσότερο και κάνεις δεν ήταν έκει για να με βοηθήσει ΚΑΝΕΝΑΣ. Είμουν μονη μου.
Αφήσα τον πόνο εκεί δεν έκανα τίποτα για να τον ηρεμήσω μέχρι που με έφερε στα πρόθυρα του θάνατου και του είπα φτάνει πια κατάλαβα το λαθός μου και τώρα πια είμαι αρκετα δύνατη για να αντιμετωπισώ τον κόσμο. Και τώρα παλεύω, παλεύω για μένα για μια φίλια.
Άυτη είναι η δίκη μου ιστόρια όπως ο καθένας εχεί την δίκη του ετσί και γω.

Να περνάτε όμορφα.