Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Bye 2012...


Πάει κι αυτή η χρονιά. Και πραγματικά, σκεφτόμουν ότι δεν ξέρω πως να την περιγράψω, πως να την χαρακτηρίσω τέλος πάντων. Ήταν μια χρόνια τόσο γεμάτη, και τόσο άδεια. Μια χρόνια δύσκολη, αλλά και όμορφη κάποιες στιγμές. Μια χρονιά σκατά, που όμως έβαλε πολλά πράγματα στη θέση τους. Μπήκε το νερό στο αυλάκι που λέμε. Ξεκίνησε τόσο άσχημα, που δεν περίμενα ότι θα τέλειωνε τόσο όμορφα, ούτε καν πριν 2 βδομάδες δεν περίμενα ότι θα τέλειωνε τόσο όμορφα. Μπήκε τόσο σκατά το 2012. Στενοχωριόμουν άδικα, για ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε ένα από τα τόσα δάκρυα που έχυσα για πάρτι τους. Μα τώρα αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι, οι ''φίλοι'' μου, είναι εν μέρη παρελθόν, όσο γίνεται βασικά. Έχουν φύγει από τη ζωή μου, είναι απλά γνωστοί, και πλέον μπορώ να απολαμβάνω τη ζωή μου, δίχως να νιώθω περιθωριοποιημένη, δίχως να ζω στις σκιές. Γιατί όσο καιρό έκανα παρέα μαζί τους, αυτό έκανα, ζούσα στις σκιές, στο περιθώριο, και δεν καταλαβαίνω γιατί στο διάολο δεν ήθελα να τους διώξω νωρίτερα, και ακόμα χειρότερα, δεν καταλαβαίνω γιατί το προσπαθούσα τόσο το να τους κρατήσω στη ζωή μου, το να είναι σημαντικοί στη ζωή μου, το να είμαι σημαντική εγώ στη ζωή τους -πράγμα που δεν ήμουν ποτέ- . Δεν μετανιώνω όμως που ήταν φίλοι μου, κάποτε ήταν ότι ακριβώς ήθελα, ότι ακριβώς χρειαζόμουν, εξάλλου, έμαθα από αυτούς, έμαθα πολλά. Και τους ευχαριστώ γι'αυτό, όπως και κάθε άνθρωπο που έχει περάσει από τη ζωή μου, γιατί κάτι πήρα απ'όλους. Εξάλλου έτσι πρέπει, να κερδίζει ο καθένας μας κάτι από τον άλλον. Αλλά τους περισσότερους δεν τους αρκεί να κερδίζουν κάτι, θέλουν μετά να σε ποδοπατήσουν, να πατήσουν πάνω σου, ν'ανεβούν πιο ψηλά, αλλά όταν σηκώνεσαι, πέφτουν ενώ δε το περιμένουν και τσακίζονται. Έτσι είναι η ζωή, φέρνει τα πάνω κάτω. Το μόνο που καταφέρνουν στην τελική είναι να σε κάνουν πιο δυνατό. Μα δεν ήταν μόνο αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι. Ήταν και αυτός, ο μη τοξικός άνθρωπος, που όσο όμορφη έκανε τη ζωή μου, άλλο τόσο σκατά. Τι να πεις. Όμως τώρα πια πάει κι αυτός, στο ερωτικό επίπεδο τουλάχιστον, γιατί μετά από όσα έχει κάνει, και μετά από όσα έχει γίνει δεν λέει πολλά πλέον. Είναι ίδιος με τους άλλους πια. Έχει γίνει τόσο ρηχός και επιφανειακός όσο οι άλλοι, γιατί δεν ήταν τόσο. Όμως υπάρχει κάπου μέσα του αυτός ο παλιός καλός του εαυτός, το βλέπω στα μάτια του. Και κάποιες φορές τον αφήνει να βγει στη επιφάνεια. Κάτι είναι κι αυτό. Νομίζω. Μερικές φορές είναι ακόμα τόσο γλυκός όσο πριν. Αλλά πραγματικά τον έχω ξεπεράσει νομίζω, μπαμ και κάτω. Έτσι ξαφνικά όπως τον ερωτεύτηκα. Γιατί τον ερωτεύτηκα, ίσως και να τον αγάπησα. Μα ακόμα τον αγαπάω, σαν φίλο. Και πάντα θα τον αγαπάω. Και ενώ το 2012 ξεκίνησε τόσο σκατά, να κλαίω για ανθρώπους, που είτε άξιζαν είτε όχι, τελειώνει τόσο όμορφα, με το να φεύγουν αυτοί που δεν άξιζαν, να μένουν αυτοί που αξίζουν. Επιτέλους να ανοίγω τα μάτια μου, εγώ και να βλέπω ποίοι αξίζουν και ποίοι όχι, με το να ξεπερνάω το κόλλημα, με το να αρχίζω να βρίσκω ξανά τον εαυτό μου ... Τελειώνει το 2012 με μια πανέμορφη βδομάδα, που έγινα αρκετά, τίποτα σπουδαίο, μικρά πράγματα, όμορφα πράγματα. Παρόλο που ήταν μια δύσκολη χρονιά, παρόλο που ακόμα δεν είμαι στα καλά μου, που ακόμα δεν έχω βρει τελείως τον εαυτό μου, και δεν πρόκειται να τα καταφέρω φέτος γιατί περνάω δύσκολα με το διάβασμα και τα νεύρα και όλα αυτά, όμως είμαι χαρούμενη γι'αυτή τη χρονιά, γιατί ξεκαθάρισε το τοπίο, ή μάλλον ήταν από πάντα ξεκάθαρο, απλά εγώ άνοιξα τώρα τα μάτια μου για να το δω. Και δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να ήμουν τόσο τυφλή, τόσο χαζή και τόσα άλλα πράγματα. Μπορεί ακόμα να μην είμαι εντελώς καλά, μα το χρωστάω στον εαυτό μου να γίνω, γιατί πέρασα πολλά, - που ίσως σε πολλούς να φαίνονται βλακείες, ασήμαντα μπροστά σε ότι περνάνε αυτοί, και πιθανόν να έχουν δίκιο, μα εγώ τόσα αντέχω - μου χρωστάω να γίνω αυτή που θέλω να γίνω, όχι αυτή που θέλουν οι άλλοι να γίνω, και θα το κάνω, έτσι για την αλλαγή ρε γαμώτο. Και μακάρι το 2013 να καταφέρω να κάνω πράγματα που θέλω, να γίνω αυτή που θέλω, μακάρι να είναι η χρονιά μου. Και μακάρι να είναι και η δική σας, και η δική του καθενός γιατί όλοι το αξίζουμε, όλοι αξίζουμε να είναι χρονιά μας, αφού έχουμε επιβιώσει μέσα από το 2012, γιατί μπορεί να πληγωθήκαμε, μπορεί να πληγώσαμε, αλλά προχωράμε, το παρελθόν είναι παρελθόν και το αφήνουμε πίσω. Κοιτάμε μόνο μπροστά, στη χρονιά που έρχεται, στη χρονιά μας . ; )

Να περνάτε όμορφα, και χαρείτε όσο μπορείτε τη τελευταία μέρα του 2012
φιλιά  xxx

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Σ'αγαπάω ρε γαμώτο.

Σ'άγαπάω ρε γαμώτο. Σ'αγαπάω και δεν λες να το καταλάβεις. Ή δεν θέλεις.. Ξέρω ότι το σ'αγαπάω είναι μια λέξη τόσοο μεγάλη, και δε τη λέμε, όμως, είναι τόσο πολλά, και τόσο έντονα αυτά που νιώθω εγώ για σένα. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη λέξη που να μπορεί να περιγράψει όλα όσα νιώθω. Γιατί απλός έρωτας δεν είναι. Πάνε δυό χρόνια, από τότε που άρχισα να νιώθω.. Δυό χρόνια και δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο νιώθω ολοένα και περισσότερα. Και δεν είσαι καν δικός μου, ποτέ δεν θα γίνεις. Δεν ξέρεις πόσο με πονάει αυτό. Δεν θα μάθεις ποτέ. Όμως αντέχω. Κάθε μέρα είμαι δίπλα σου. Παίζουμε, κάνουμε σαν ζευγαράκι. Ξέρεις πόσο πονάει αυτό ρε διάολε; Ξέρεις; Ξέρεις πόσο πονάει να μου λες για τη δικιά σου; Ξέρεις πόσο με σκοτώνει να βλέπω τις φωτογραφίες σας; Ξέρεις πόσο με σκοτώνει που είσαι τόσο ωραίοι και ταιριαστοί μαζί; Ξέρεις πόσο με σκοτώνει να σε βλέπω να περνάς τόσο καλά μαζί της; Και όμως, βρίσκω τη δύναμη να εύχομαι να είστε πάντα μαζί. Πάντα τόσο χαρούμενοι, τόσο ερωτευμένοι. Και το εννοώ, δεν είναι λόγια του αέρα. Αν είσαι καλά μαζί της είμαι και γω. Αρκεί να είσαι μέσα στη ζωή μου. Με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα. Δεν μπορώ να την όμορφη θυμήθω πριν εσένα, χωρίς εσένα. Με πονάει που είσαι εδώ, μα πιο πολύ με πονάει όταν δεν είσαι εδώ. Πονάει να μένω εδώ, μα πονάει περισσότερο να φύγω. Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που κοντά του δεν νιώθω άσχημη, ξεχνάω πόσο σκατά είμαι. Έχεις αυτή τη μαγική δύναμη να με κάνεις να γελάω ακόμα και αν το μόνο που θέλω είναι να κλάψω. Έχεις αυτό το κάτι ρε φίλε. Και μάλλον αυτό δε το βλέπω μόνο εγώ. Και ζηλεύω όλες τις υπόλοιπες που το βλέπουν. Ζηλεύω όλες όσες αγγίζεις, όλες όσες σε αγγίζουν. Ζηλεύω όσες σου μιλούν, σε όσες μιλάς. Δε το αντέχω αυτό. Όχι άλλο. Κουράστηκα. Κουράστηκα τόσο πολύ. Κουράστηκα να ξοδεύω τα βράδια μου κλαίγοντας, φτιάχνοντας στο μυαλό μου τη δική μας μικρή ιστορία. Και μετά να γελάμε μαζί, παρέα. Και να μην ξέρεις τίποτα. Νομίζω πως αν ήξερες όλα όσα νιώθω θα τρόμαζες. Είναι τόσα πολλά. Τόσο δύνατα. Όμως αντέχω. Μπορώ να αντέξω για σένα. Μπορώ να τα κρύβω για πάντα, αν έτσι θέλεις. Το μόνο που θέλω, είναι να νοιάσεζαι έστω και λίγο για μένα. Ακόμα και αλλιώτικα απ'ότι θέλω. Αρκεί να ξέρω ότι με νοιάζεσαι. Να μου προσέχεις. Σ'αγαπάω, και ας μη το μάθεις ποτέ.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Τι είναι αγάπη;

Εγώ δεν ξέρω τι είναι αγάπη. Δεν νομίζω ότι ξέρει κανένας να μου πει όμως. Το νιώθεις, το νιώθεις τόσο έντονα, και όμως δε μπορείς να πεις τι νιώθεις. Οι λέξεις είναι τόσο λίγες, τόσο μικρές και ασήμαντες μπροστά σε όλο αυτό που γίνεται μέσα σου. Αλήθεια, ούτε τι γίνεται μέσα σου δε μπορείς να περιγράψεις! Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πεις τι είναι αγάπη; Γιατί άραγε είναι το πιο μεγάλο, το πιο δυνατό και πιο έντονο συναίσθημα απ'όλα; Σε όλες της, τις μορφές. Όμως πίσω από την αγάπη, δεν κρύβεται πάντα ένα μικρό συμφέρον; Δεν αγαπάμε τον άλλον και τον νοιάζεσαι, γιατί σε νοιάζεται κι αυτός; Δεν τον αγαπάς γιατί περνάμε καλά μαζί; Γιατί γελάμε μαζί ; Γιατί κάνει τα πάντα στη ζωή μας να μοιάζουν πιο όμορφα; Γιατί δε κάνει τα βουνά να μοιάζουν λόφους; Γιατί δε σηκώνει τη μισή απ'τη στεναχώρια μας, και τη μισή απ'τη χαρά μας; Γι'αυτό δεν αγαπούμε; Ή μήπως υπάρχει και η ανιδιοτελείς αγάπη;  Που δεν κρύβει κανένα συμφέρον πίσω της; Ούτε ένα τόσο δα; Ποια είναι αυτή η αγάπη; Πώς γίνεται να αγαπάς αν δεν νοιάζεται ο άλλος, αν δεν περνάτε καλά μαζί; Ε λοιπόν εγώ λέω ότι μπορείς! Μπορείς να αγαπάς ακόμα και αν ο άλλος δεν σου μιλάει καν, ακόμα και αν δεν σου ρίχνει ένα βλέμμα. Μπορείς να αγαπάς ακόμα και αν σε πληγώνει κάθε λέξη του, κάθε υποτιμητικό βλέμμα που σου ρίχνει! Μα πως γίνετε να αγαπάς ένα τέτοιο άνθρωπο; Ε δεν ξέρω, αλλά γίνεται.. Τα πάντα γίνονται, αρκεί να θέλεις. Μάλλον το να θέλεις δεν είναι αρκετό, πρέπει να θέλεις πολύ, απελπισμένα πολύ! Μα πότε είναι αρκετή η αγάπη όμως; Πώς ξέρουμε ότι αγαπάμε πολύ, τόσο που ίσως να είναι ανεπανόρθωτα πολύ ας πούμε; Νομίζω μόνο όταν καταλάβουμε ότι είμαστε ικανοί να θυσιάσουμε ακόμα και τον εαυτό μας για αυτόν τον άνθρωπο. Με όποιο κόστος. Και όχι μόνο στο λόγια, αλλά και στις πράξεις. Γιατί ως γνωστών, οι περισσότεροι στα λόγια γαμάνε, στις πράξεις γαμιούνται όμως! Και πως μπορούμε να αποδείξουμε ότι αγαπάμε τόσο πολύ που θα ήμασταν ικανοί για τα πάντα; Ακόμα και να θυσιάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, την ελευθερία μας, την υγεία μας, για αυτόν που αγαπάμε; Δεν ξέρω, αλήθεια, δεν ξέρω.. Όσο και να προσπαθώ να σκεφτώ, δεν μπορώ να βρω ένα τρόπο που να είναι αρκετός! Όλα είναι τόσο μικρά και ασήμαντα, για να τα κάνεις για κάποιον που αγαπάς, που αγαπάς αληθινά! Εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι είμαστε μικροί και ασήμαντοι μπροστά στην αγάπη, σε ανθρώπους που αγαπιούνται. Αυτό το ασυναίσθητο χαμόγελο που σου ξεφεύγει κάθε φόρα που τον βλέπεις, κάθε φορά που τον σκέφτεσαι, κάθε φορά που του μιλάς..αυτό το κάτι που νιώθεις κάθε φορά που σου χαμογελάει, που πάει να σπάσει η καρδιά σου, αυτό το κάτι που σε κάνει να λες, μονάχα γι'αυτό γεννήθηκα.. για να τον βλέπω να χαμογελά, και ας μη μπορώ να χαμογελώ και εγώ, αρκεί να χαμογελά αυτός, αρκεί να είναι καλά αυτός.. πάντα αυτός.. πάντα πρώτα αυτός, μετά τα υπόλοιπα. Αυτό το πράγμα που δε φεύγει απ'το μυαλό σου, που πάντα τριγυρνάει εκεί, που δε σε αφήνει λεπτό σε ησυχία.. αυτή η χαζή φάτσα που έχεις όταν θυμάσαι τα πειράγματα, πράγματα που κάνατε μαζί, που σε βλέπουν όλοι και αναρωτιούνται που πετάς, που ταξιδεύεις, γιατί τα μάτια σου λάμπουν τόσο ενώ δεν είσαι καν μαζί του. Που πονάς όταν είναι στην αγκαλιά μιας άλλης, όμως βλέπεις το χαμόγελο του και βρίσκεις το κουράγιο και τη δύναμη να χαμογελάς και να λες'' μακάρι να μη χωρίσουν ποτέ''. Αυτό άραγε είναι αγάπη; Είναι. Είναι όμως αληθινή αγάπη; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν τι είναι αληθινή αγάπη...


Τι σου κάνουν τα θρησκευτικά όμως εε; :Ρ
Μιλούσαμε σήμερα για την αγάπη..εμπνεύστηκα, 

λίγο το μάθημα, λίγο ο έρωτας... έγραψα κάτι μετά από τόσο καιρό!

Τέλος πάντων να σας πω για τη ζωή μου τώρα.. 
είμαι μπερδεμένη, τη μια είμαι τόσο χαρούμενη, και την άλλη νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα.
γενικά αυτή η χρονιά, αν και η πιο δύσκολη ξεκίνησε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα, για να πω την αλήθεια περίμενα να είναι χάλια, όμως είναι όμορφη.
ξεκίνησα να κάνω πράγματα που θέλω, και να αποβάλλω τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου. Άλλαξα παρέα και νιώθω τέλεια. Και τα χαζά, με έχουν συγκινήσει απίστευτα πολύ με πράγματα που έκαναν/είπαν και ειδικά 2 κοπέλες που είπαν ότι με έχουν σαν ''πρότυπο''. τους είπα βέβαια ότι δεν είμαι το καλύτερο, αφού τα σκάτωσα τόσες φορές, αλλά επιμένουν.. πάντως με κάνουν να νιώθω κάπως χρήσιμη, γιατί λένε ότι οφείλουν σε μένα αυτό που είναι τώρα, αν και τους εξηγώ ότι το οφείλουν μόνο στον εαυτό τους. Αυτά πάνω κάτω.. Ααα και ο wanna(never)be τα έχει με την άλλη ακόμα, και είναι τόσο όμορφοι μαζί :'). Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να με έγραφε στα @@ του, ίσως να μπορούσα να τελειώσω αυτή την ιστορία, αλλά είναι αδύνατο έτσι όπως κάνει τώρα-___-! Τώρα μάλιστα νομίζω ότι τέλειωσα:Ρ


Να περνάτε όμορφα,
καληνύχτες... xxxx

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

ΣΥΓΝΩΜΗ.


Συγνώμη που δεν είμαι καλή στο λέω τι νιώθω, 
να βάζω τα συναισθήματα σε λέξεις,
Συγνώμη που για όλα όσα άφησα ανείπωτα
Συγνώμη που σου σπάω τα νεύρα
Συγνώμη που δε σου αξίζω
Συγνώμη που δεν είμαι αρκετά όμορφη για σένα
Συγνώμη που δεν είμαι αυτή
Συγνώμη που δεν είμαι τέλεια
Συγνώμη που δεν είμαι αρκετά καλή
Συγνώμη που είμαι άχριστη
Συγνώμη που είμαι εγώ
μα πιο πολύ, ΣΥΓΝΩΜΗ που σ'αγαπάω
συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη......
ΣΥΓΝΩΜΗ για όλα, όλα.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Έχω κάτι σπασμένα φτερά. Δεν ξέρω γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό. Για ποιαν ανέλπιστη




Απλά μερικές φορές αναρωτιέσαι γιατί, ένα γαμημένο γιατί είναι πάντα εκεί, ένα γαμημένο γιατί που θέλει απάντηση. Και η απάντηση είναι τόσο απλή που ούτε και να τη δω δε μπορώ, τόσο μπροστά στα ματιά μου είναι και όμως αρνούμαι να το δεχτώ. ΔΕΝ γίνεται να είναι έτσι τα πράγματα. Πώς μπορεί να είναι τόσο απλά; Ένα απλό δε θέλω δε βρίσκει απάντηση σε όλα τα ερωτηματικά μονάχα δημιουργεί κι αλλά, κι αλλά και δε τελειώνουν ποτέ, και όσο παίρνω απαντήσεις, άλλες τόσες ψάχνω. Φαύλος κύκλος, δε μπορώ να ξεφύγω. Τι έκανα λάθος; Γιατί όχι εγώ; Μπλα μπλα μπλα. Και όλο αυτό το μπλα μπλα και οι ηλίθιες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις για ποιό λόγο; Για ένα ΤΙΠΟΤΑ, για κάτι που δε αξίζει. Και αφού δεν αξίζει γιατί ασχολούμαι; Δε ξέρω, αλήθεια, δε ξέρω. Μάλλον ακόμα με πονάει, μα τι λέω; Δε με πονάει, με σκοτώνει. Αλλά ποιός νοιάζεται; Στο τέλος όλοι μόνοι μας δε θα πεθάνουμε; Ποιό το νόημα να κάνουμε φίλους (για να πληγωθούμε), να ερωτευόμαστε ( για να πληγωθούμε), να αγαπάμε (για να πληγωθούμε); Ποιό το νόημα αφού πάντα θα πληγωνόμαστε; Μα όλοι δε λένε αν δε πονέσεις δεν αγαπάς, αν δεν γευτείς την αλμυρή πλευρά της ζωής δε θα καταλάβεις τη γλυκιά; Με έχετε ρωτήσει αμα εγώ θέλω να αγαπήσω; Όχι κανένας δε με ρώτησε, και προς πληροφορία σας, δε θέλω μα είναι ήδη αργά. Με έχετε ρωτήσει αν θέλω να γευτώ τη γλυκιά πλευρά της ζωής; Όχι δε το κάνατε, ε λοιπόν δε θέλω. Προτιμώ να μη έχω τίποτα να γευτώ, τίποτα να διηγηθώ παρά αυτό το πράγμα όλο. Αυτό το πράγμα που με τρώει, που με σκοτώνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Στην αρχή σκεφτόμουν, με το καιρό θα περάσει, που θα πάει θα περάσει. Κάθε μέρα θα το νιώθεις όλο και λιγότερο, και μετά τίποτα, μετά δε θα το νιώθεις καθόλου, έτσι έλεγα στον εαυτό μου. Και τελικά τι; ΣΚΑΤΑ. Κάθε μέρα πονάει όλο και περισσότερο, κάθε μέρα τρώει περισσότερο από μένα. Δε θα' πρεπε όμως, κανονικά θα' πρεπε να' χε κοπάσει μέχρι τώρα, δε θα έπρεπε να ένιωθα, ούτε καν τσίμπημα, τίποτα. Αλλά γαμώτο για κάθε τι που χάνετε πονάμε, είτε είναι μια φιλία( και τι φιλιά!), είτε μια αγάπη. Πάντα πονάμε. Γιατί διάολο να πονάμε; Δε γίνεται να φεύγουν έτσι απλά και να μας αφήνουν μόνο τις αναμνήσεις; Και αν γινόταν να μη βλέπαμε τα άτομα αυτά ξανά; Έτσι να τα θυμόμασταν όπως ήταν όχι όπως είναι, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν. Αλλάζουν οι άνθρωποι μάτια μου, δεν θα είναι πάντα εδώ, κάποτε θα φύγουν, κάποτε θα σε προδώσουν. Εμένα γιατί δε μου το είπε κανένας αυτό; Γιατί έπρεπε να το ανακαλύψω μόνη μου αυτό; Ήταν άσχημο. Τουλάχιστον ας μην έλεγαν για πάντα.. ας έλεγαν μέχρι να βαρεθώ, στο κάτω κάτω αυτό δεν εννοούν; Ή ας έλεγα για όσο μπορώ. Δε τους είπες κανένας ότι το για πάντα είναι πολύς καιρός και ίσως να μην αντέξουν; Και τώρα που το έμαθαν γιατί συνεχίζουν να το λένε; Γιατί είναι όλοι τόσο ψεύτες; Τόσο υποκριτές και επιφανειακοί; Ή μάλλον γιατί να ήμαστε; Μπορεί τώρα πια να μην είμαι τόσο πολύ, μα κάποτε ήμουν. Και τώρα που το σκέφτομαι ξέρω και γιατί. Τότε περνούσα πιο ωραία, όλα ήταν όμορφα. "Νοιάζονταν" για μένα και νοιαζόμουν(ακόμα νοιάζομαι δηλαδή αλλά δεν το ξέρουν, ούτε θα το μάθουν ποτέ), περνούσα καλά, δε με ένοιαζε τίποτα απλά αυτό, να περνάω καλά. Ακόμα με νοιάζει να περνάω καλά βεβαία, απλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Αλλά τότε δεν ήμουν εγώ, ούτε τώρα είμαι εγώ.  Βασικά μάλλον δεν ξέρω που είναι το εγώ μου, έτσι όπως το βλέπω χάθηκε για πάντα, δε πρόκειται να το ξανάβρω. Υγεία όμως.  Έτσι δε λένε; Έτσι λένε.
Νομίζω δεν αντέχω άλλο, τα μάτια μου είναι κατακόκκινα, πρησμένα και θολά, ίσα ίσα που βλέπω τώρα, η μύτη μου κατακόκκινη από το κλάμα όμως έπρεπε. Έπρεπε για να ξεσπάσω, να φύγουν όλα αυτά από μέσα, δεν μπορούσαν να μείνουν περισσότερο εκεί θα έκανα έκρηξη. Μου έκανε καλό. Πόσο μου έλειψε αυτό, το να γράφω..να κλαίω..να γελάω δίχως να φοβάμαι, δίχως να νοιάζομαι.

Καληνύχτες..
Καλημέρες.. ότι θέλετε.

Ααα και θέλω να πάω στη συναυλία των Red Hot Chili Peppers, αλλά δε το βλέπω, δε πρόκειται να με αφήσουν, αμα πάω όμως θα γίνει κάτι σημαντικό το ξέρω, το νιώθω. Ευχηθείτε να πάωωωω<3

Φιλιά, να περνάτε όμορφα. xx

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Μπάσταρδοι Π Ο Ν Α Ν Ε οι λέξεις.

Μπάσταρδοι πονάνε οι λέξεις, δεν σας το έμαθε ποτέ κανένας αυτό; Στα αλήθεια ξέρεις πόσο πολύ πονάνε όλα αυτά που λες; Αναρωτήθηκες πότε; Προφανώς και όχι, δε σε νοιάζει αν πληγώνεις ανθρώπους ή όχι. Το μόνο που σε νοιάζει είναι ο εαυτούλης σου, και να είσαι καλά, να περνάς καλά. Αυτό μονάχα. Αν και αργά συνειδητοποιώ ότι δεν σου άξιζε καν δεύτερη ευκαιρία, και χαίρομαι που δε με άφησες να σου τη δώσω. Ξέρεις γιατί; Γιατί πάλι θα ήμουν λάθος για άλλη μια φορά θα έπεφτα έξω αν έλεγα πως άλλαξες. Θα ήμουν ΤΟΣΟ πολύ λάθος ξανά, απλά και μόνο για την πίστη που είχα κάποτε στους ανθρώπους. Τώρα βεβαία εξαφανίστηκε, δεν πιστεύω σε κανένα άνθρωπο, κανένας δεν είναι έμπιστος πλέον. Αλλά ξέρω αυτό δεν έγινε τώρα, αυτό έγινε από τότε που το ΣΥΜΦΕΡΟΝ υπερισχύει της ΦΙΛΙΑΣ. Ναι, γιατί κι εσύ αυτό έκανες. Και εσύ και η άλλη. Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ότι εκμεταλλεύεσαι ακόμα ανθρώπους που πρόδωσες. Ναι δε μιλάω για μένα, φυσικά και όχι, εγώ έμαθα το μάθημα μου. Ξέρεις για πια μιλάω, την Π. . Δε ξέρω αν είναι πιο πολύ δικό σου φταίξιμο ή δικό της, μάλλον δικό της αλλά whatever. Και ξέρεις τι είναι ακόμα πιο αστείο, ότι και αυτή κερδίζει κάτι. Νιώθω τόσο προδομένη και από εκείνη, χωρίς  να φταίει. Το ξέρω ότι δεν φταίει, όμως δε μπορώ να αλλάξω αυτό που νιώθω όσο και να το θέλω. Βασικά νόμιζα ότι το είχα αποδεχτεί, ότι πότε ξανά δε θα ήταν όπως πριν εξάλλου 1,5 χρόνο τώρα η ίδια ιστορία, ίδια ταινία ξανά και ξανά. Αλλά κάθε φορά που μαζεύεστε σε σπίτι και καλείτε και τα αγόρια και τώρα πλέον και την Π. με πληγώνει, δε ξέρεις πόσο, πραγματικά όμως δε ξέρεις πόσο. Πιο πολύ γιατί στο σχολείο είναι λες και δεν συμβαίνει τίποτα, λες και δεν έγινε τίποτα σε αυτόν τον 1,5 χρόνο. Και γιατί έξω από το σχολείο αλλάζουν ΟΛΑ; Ξέρω, πρέπει να κάνεις ΟΤΙ σου πουν για να είσαι πιο πολύ μέσα στη παρέα. Αλλά δε τα καταφέρνεις καλά ε; Και εκτός αυτού έρχεσαι την επόμενη μέρα και λες πόσο καταπληκτικά ήταν, πόσο ωραία περάσατε, ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. Τόση αναισθησία πια. Και σήμερα, δε ξέρω αν το έκανες σκόπιμα ή όχι και ούτε με νοιάζει, αλλά με πλήγωσες ΞΑΝΑ. Δε φταις εσύ όμως, εγώ φταίω που αφήνω τον εαυτό μου να επηρεάζεται ακόμα. Θα το αντέξω όμως, δε μένει πολύς καιρός ακόμα. Έτσι κι αλλιώς κουράστηκα να προσπαθώ, να προσπαθώ για το τίποτα, για κάτι που δεν άξιζε για μια ιστορία τελειωμένη. Ειλικρινά μάλλον δε μου άξιζες, ή δε σου άξιζα δε ξέρω, σημασία έχει ότι όλα τέλειωσαν. Δε προσπαθήσω ξανά, δε κάνω τίποτα ξανά που να έχει σχέση με αυτό. Ξέρω πως ότι έγινε, έγινε εξαιτίας και των δυο μας. Όμως εγώ προσπάθησα να το διορθώσω κάτι που εσύ δεν έκανες ποτέ.  Και γι’ αυτό απογοητεύτηκα τόσο πολύ από εσένα. Όπως και να το κάνουμε όμως οι άνθρωποι θα μας απογοητεύουν συνέχεια, το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς σε άλλους. Φαύλος κύκλος, δε μπορείς να ξεφύγεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προχωρήσεις τη ζωή σου, να αφήσεις πίσω σου αυτούς που σε απογοήτευσαν και να ψάξεις για ανθρώπους που δε θα σε απογοητεύσουν. Αυτή αναζήτηση δε θα είναι εύκολη, σάμπως και υπάρχει τίποτα εύκολο; Αυτό όμως ίσως να είναι το πιο δύσκολο ταξίδι, αφού ποτέ δε ξέρεις τον άλλο στ’ αλήθεια. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι καταστάσεις αλλάζουν. Ο κόσμος μένει ίδιος όμως γεμάτος ψέματα, διπρόσωπους και κακία. Δε βγάζω την ουρά απ’ έξω, αν δεν είμαι θα γίνω κάποτε, δε το εύχομαι αλλά πως αλλιώς θα επιβιώσω; Κακιά είμαι όμως, ξέρεις ότι ένιωσα χαρούμενη έστω και για λίγο -γιατί μετά με έπιασαν οι τύψεις- όταν κατάλαβα ότι τσακώνεσαι με τις άλλες, ότι δε τα πάτε καλά; Για μια στιγμή ήμουν τόσο χαρούμενη. Πραγματικά το απόλαυσα μπορώ να πω. Anyway, μέχρι εδώ ήταν, κουράστηκα. Αλήθεια κουράστηκα αυτή το φορά, δεν αντέχω να προσπαθώ άλλο. ΔΕΝ αξίζει. Όμως ξέρεις τι; Πραγματικά σου εύχομαι ότι καλύτερο. Με δίδαξες να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, να προσέχω. Μου έμαθες ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που το ενδιαφέρον του θα είναι επιφανειακό, που θα ψάχνει τροφή για κουτσομπολιό και μόνο. Μου έμαθες να προσπαθώ κι ας μη βλέπω αποτέλεσμα. Μου έμαθες ότι δεν τα πάντα όπως φαίνονται, πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Σοβαρά, έλαμπες, έδειχνες ξεχωριστή. Ήσουν ξεχωριστή για λίγο.
Τέλος πάντων, δεν είμαι καλά είναι κάτι που φαίνεται αλώστε νομίζω. Απλά ήθελα να ξεσπάσω. Έπρεπε να ξεσπάσω. ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ότι θα προσπαθήσω να με επηρεάζουν λιγότερο όλα αυτά πλέον.
Να περνάτε πολύ πολύ όμορφα, να ζήστε όσο μπορείτε η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. (;
love,
Μαρία x
Ό,τι λέει η εικόνα, ακριβώς έτσι αισθάνομαι. Δε μπορούσε να τα περιγράψει καλύτερα.