Τι είναι αγάπη;

Εγώ δεν ξέρω τι είναι αγάπη. Δεν νομίζω ότι ξέρει κανένας να μου πει όμως. Το νιώθεις, το νιώθεις τόσο έντονα, και όμως δε μπορείς να πεις τι νιώθεις. Οι λέξεις είναι τόσο λίγες, τόσο μικρές και ασήμαντες μπροστά σε όλο αυτό που γίνεται μέσα σου. Αλήθεια, ούτε τι γίνεται μέσα σου δε μπορείς να περιγράψεις! Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πεις τι είναι αγάπη; Γιατί άραγε είναι το πιο μεγάλο, το πιο δυνατό και πιο έντονο συναίσθημα απ'όλα; Σε όλες της, τις μορφές. Όμως πίσω από την αγάπη, δεν κρύβεται πάντα ένα μικρό συμφέρον; Δεν αγαπάμε τον άλλον και τον νοιάζεσαι, γιατί σε νοιάζεται κι αυτός; Δεν τον αγαπάς γιατί περνάμε καλά μαζί; Γιατί γελάμε μαζί ; Γιατί κάνει τα πάντα στη ζωή μας να μοιάζουν πιο όμορφα; Γιατί δε κάνει τα βουνά να μοιάζουν λόφους; Γιατί δε σηκώνει τη μισή απ'τη στεναχώρια μας, και τη μισή απ'τη χαρά μας; Γι'αυτό δεν αγαπούμε; Ή μήπως υπάρχει και η ανιδιοτελείς αγάπη;  Που δεν κρύβει κανένα συμφέρον πίσω της; Ούτε ένα τόσο δα; Ποια είναι αυτή η αγάπη; Πώς γίνεται να αγαπάς αν δεν νοιάζεται ο άλλος, αν δεν περνάτε καλά μαζί; Ε λοιπόν εγώ λέω ότι μπορείς! Μπορείς να αγαπάς ακόμα και αν ο άλλος δεν σου μιλάει καν, ακόμα και αν δεν σου ρίχνει ένα βλέμμα. Μπορείς να αγαπάς ακόμα και αν σε πληγώνει κάθε λέξη του, κάθε υποτιμητικό βλέμμα που σου ρίχνει! Μα πως γίνετε να αγαπάς ένα τέτοιο άνθρωπο; Ε δεν ξέρω, αλλά γίνεται.. Τα πάντα γίνονται, αρκεί να θέλεις. Μάλλον το να θέλεις δεν είναι αρκετό, πρέπει να θέλεις πολύ, απελπισμένα πολύ! Μα πότε είναι αρκετή η αγάπη όμως; Πώς ξέρουμε ότι αγαπάμε πολύ, τόσο που ίσως να είναι ανεπανόρθωτα πολύ ας πούμε; Νομίζω μόνο όταν καταλάβουμε ότι είμαστε ικανοί να θυσιάσουμε ακόμα και τον εαυτό μας για αυτόν τον άνθρωπο. Με όποιο κόστος. Και όχι μόνο στο λόγια, αλλά και στις πράξεις. Γιατί ως γνωστών, οι περισσότεροι στα λόγια γαμάνε, στις πράξεις γαμιούνται όμως! Και πως μπορούμε να αποδείξουμε ότι αγαπάμε τόσο πολύ που θα ήμασταν ικανοί για τα πάντα; Ακόμα και να θυσιάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, την ελευθερία μας, την υγεία μας, για αυτόν που αγαπάμε; Δεν ξέρω, αλήθεια, δεν ξέρω.. Όσο και να προσπαθώ να σκεφτώ, δεν μπορώ να βρω ένα τρόπο που να είναι αρκετός! Όλα είναι τόσο μικρά και ασήμαντα, για να τα κάνεις για κάποιον που αγαπάς, που αγαπάς αληθινά! Εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι είμαστε μικροί και ασήμαντοι μπροστά στην αγάπη, σε ανθρώπους που αγαπιούνται. Αυτό το ασυναίσθητο χαμόγελο που σου ξεφεύγει κάθε φόρα που τον βλέπεις, κάθε φορά που τον σκέφτεσαι, κάθε φορά που του μιλάς..αυτό το κάτι που νιώθεις κάθε φορά που σου χαμογελάει, που πάει να σπάσει η καρδιά σου, αυτό το κάτι που σε κάνει να λες, μονάχα γι'αυτό γεννήθηκα.. για να τον βλέπω να χαμογελά, και ας μη μπορώ να χαμογελώ και εγώ, αρκεί να χαμογελά αυτός, αρκεί να είναι καλά αυτός.. πάντα αυτός.. πάντα πρώτα αυτός, μετά τα υπόλοιπα. Αυτό το πράγμα που δε φεύγει απ'το μυαλό σου, που πάντα τριγυρνάει εκεί, που δε σε αφήνει λεπτό σε ησυχία.. αυτή η χαζή φάτσα που έχεις όταν θυμάσαι τα πειράγματα, πράγματα που κάνατε μαζί, που σε βλέπουν όλοι και αναρωτιούνται που πετάς, που ταξιδεύεις, γιατί τα μάτια σου λάμπουν τόσο ενώ δεν είσαι καν μαζί του. Που πονάς όταν είναι στην αγκαλιά μιας άλλης, όμως βλέπεις το χαμόγελο του και βρίσκεις το κουράγιο και τη δύναμη να χαμογελάς και να λες'' μακάρι να μη χωρίσουν ποτέ''. Αυτό άραγε είναι αγάπη; Είναι. Είναι όμως αληθινή αγάπη; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν τι είναι αληθινή αγάπη...


Τι σου κάνουν τα θρησκευτικά όμως εε; :Ρ
Μιλούσαμε σήμερα για την αγάπη..εμπνεύστηκα, 
λίγο το μάθημα, λίγο ο έρωτας... έγραψα κάτι μετά από τόσο καιρό!

Τέλος πάντων να σας πω για τη ζωή μου τώρα.. 
είμαι μπερδεμένη, τη μια είμαι τόσο χαρούμενη, και την άλλη νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα.
γενικά αυτή η χρονιά, αν και η πιο δύσκολη ξεκίνησε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα, για να πω την αλήθεια περίμενα να είναι χάλια, όμως είναι όμορφη.
ξεκίνησα να κάνω πράγματα που θέλω, και να αποβάλλω τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου. Άλλαξα παρέα και νιώθω τέλεια. Και τα χαζά, με έχουν συγκινήσει απίστευτα πολύ με πράγματα που έκαναν/είπαν και ειδικά 2 κοπέλες που είπαν ότι με έχουν σαν ''πρότυπο''. τους είπα βέβαια ότι δεν είμαι το καλύτερο, αφού τα σκάτωσα τόσες φορές, αλλά επιμένουν.. πάντως με κάνουν να νιώθω κάπως χρήσιμη, γιατί λένε ότι οφείλουν σε μένα αυτό που είναι τώρα, αν και τους εξηγώ ότι το οφείλουν μόνο στον εαυτό τους. Αυτά πάνω κάτω.. Ααα και ο wanna(never)be τα έχει με την άλλη ακόμα, και είναι τόσο όμορφοι μαζί :'). Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να με έγραφε στα @@ του, ίσως να μπορούσα να τελειώσω αυτή την ιστορία, αλλά είναι αδύνατο έτσι όπως κάνει τώρα-___-! Τώρα μάλιστα νομίζω ότι τέλειωσα:Ρ


Να περνάτε όμορφα,
καληνύχτες... xxxx