Για τα αλλού - μη ελπίζεις - δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό..

Πάντα ήταν παγιδευμένη. Παγιδευμένη στον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι ένιωθε. Έτσι ήταν.  Και δεν ήλπιζε ότι θα αλλάξει κάτι σύντομα. Πάντα έτσι θα ήταν, παγιδευμένη στον εαυτό το της, που τόσο σιχαίνεται, που απεχθάνεται. Να αναρωτιέται, αν θα φτιάξουν  ποτέ τα πράγματα, ή αν θα είναι πάντα τόσο σκατά. Αν θα είναι αυτή πάντα τόσο σκατά. Αν θα τα κάνει πάντα τόσο σκατά. Τόσο απελπιστικά σκατά. Με τα πάντα. Δεν είναι ικανή για τίποτα. Έτσι της φαίνεται. Περίεργες σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό της και απόψε. Τι κάνει; Τι θα κάνει; Ποια είναι; Ποια θέλει να είναι; Ποια ήταν; Ποια θα γίνει; Θα γίνει κάποια ή θα είναι πάντα το ίδιο τίποτα; Ξέρει, ή μάλλον βλέπει, νιώθει πως όλοι είναι ξεχωριστοί.  Ο καθένας με το δικό του τρόπο. Και μετά είναι αυτή. Δεν μπορεί να δει πως είναι ξεχωριστή αυτή. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί είναι ξεχωριστή. Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι προφανώς δεν είναι. Απορεί πως της πέρασε έστω από το μυαλό πως μπορεί να είναι ξεχωριστή. Το ξέρει. Πάντα το ήξερε. Ούτε όμορφη είναι, ούτε καμιά ιδιαίτερη προσωπικότητα έχει. Τίποτα. Μια καταδικασμένη μετριότητα. Έτσι γεννήθηκε, έτσι θα πεθάνει. Όσο σκληρά κι αν παλεύει για να αλλάξει αυτό. Πόσες φορές δεν σκέφτηκε ότι καλύτερα θα ήταν να ήταν ένα μηδενικό πάρα μια μετριότητα; Τη μισεί τη μετριότητα. Θεωρεί ότι αυτό είναι που καταστρέφει τους ανθρώπους. Η μετριότητα και η συνήθεια. Και είναι ότι μισεί. Μια συνηθισμένη μετριότητα. Χωρίς να ξέρει ούτε πως, ούτε γιατί, πάντα βρίσκει ένα τρόπο να καταστρέφει ότι αγαπάει. Να κάνει κομμάτια ότι την ενδιαφέρει. Ίσως γι’ αυτό τώρα πια προσποιείται ότι δεν την ενδιαφέρει τίποτα, για να μη διαλύσει τίποτα άλλο, κανέναν άλλο. Σχεδόν έπεισε τον εαυτό της ότι ισχύει όμως. Ότι δεν την ενδιαφέρει κανένας και τίποτα, ότι δεν νοιάζεται για κανένα και τίποτα. Σχεδόν το έχει καταφέρει, εκτός από εκείνα τα βράδια που κάθεται μόνη της, στο δωμάτιο της και σκέφτεται. Νοιάζεται. Κατά βάθος το ξέρει. Μα δεν θέλει να το δεχτεί. Φτάνει τόσο κοντά στο να πείσει τον εαυτό της ότι δεν νοιάζεται. Δεν μπορεί σε ένα μόνο βράδυ να γυρνάει στην αρχή. Δεν νοιάζεται. Το φωνάζει. Για να το ακούσει ποίος; Αυτή; Και αυτή η κραυγή είναι τόσο εκκωφαντική μες τη σιωπή. Είναι μια απελπισμένη κραυγή. Μια απελπισμένη κραυγή που με το δικό της τρόπο ζητάει βοήθεια. Μα κανένας δεν την ακούει. Κανένας δεν τη καταλαβαίνει. Κανένας δεν δίνει σημασία στη τρελή που φωνάζει. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Αφού αυτή δε νοιάζεται για κανένα. Γιατί να νοιαστούν αυτοί ; Έτσι δεν λέει αυτή; Έτσι λέει. Τι λόγο έχουν να την αμφισβητήσουν; Αν λέει ότι δεν νοιάζεται, δεν νοιάζεται. Ποίος ο λόγος να ψάξουν βαθύτερα; Ποίος ξέρει τι μπορεί να κρύβει αυτή; Και αν ψάξουν, αν ψάξουν θα τους αρέσει αυτό που θα δουν;; Όχι, σίγουρα όχι. Τα μάτια της είναι τόσο σκοτεινά. Κρύβουν τόσα πολλά. Φαίνεται αυτό. Ίσως για αυτό δεν μπαίνει κανένας στο κόπο να δει. Γιατί είναι πολλά, και ποίος θα το αντέξει; Κανένας. Εδώ η ίδια δεν αντέχει τον εαυτό της. Τον μισεί. Τον απεχθάνεται. Από κάθε άποψη. Πως μπορεί κάποιος άλλος που θα μάθει να την αγαπάει; Δε μπορεί. Για αυτό καλύτερα να μη ξέρει κανένας. Όχι ότι την αγαπάει κανένας έτσι κι αλλιώς. Μα αν μάθουν, αν μάθουν θα είναι χειρότερα. Πάντα είναι χειρότερα όταν ξέρουν κι άλλοι. Για αυτό δεν αφήνει κανένα να τη πλησιάσει μάλλον. Γιατί φοβάται. Φοβάται μη μάθουν οι άλλοι τι είναι. Και τότε, τότε όχι μόνο δεν θα την αγαπούν -άλλωστε, αυτό το έχει συνηθίσει, δεν την ενοχλεί και τόσο πια, δεν αγαπά, για να την αγαπούν, αγαπά γιατί έτσι θέλει, έτσι νιώθει- αλλά θα την σιχαίνονται, όπως σιχαίνεται η ίδια τον εαυτό της. Και τότε τι; Δε θα μείνει κανένας δίπλα της. Ούτε επιφανειακά έστω, γιατί πραγματικά δίπλα της ποίος ήταν ποτέ; Κανένας. Το ξέρει αυτό. Το δέχεται. Το καταλαβαίνει, ούτε αυτή θα πλησίαζε και πόσο μάλλον θα στεκόταν σε ένα άτομο σαν κι αυτή. Ξέρει πόσο σπαστική μπορεί να γίνει. Μα το κάνει ασυναίσθητα. Δε το καταλαβαίνει. Και γίνεται σπαστική με αυτούς που αγαπά, με αυτούς που νοιάζεται. Όχι δε νοιάζεται. Δε νοιάζεται για κανένα και για τίποτα. Δε μπορεί να νοιάζεται. Ό,τι αγαπάει το καταστρέφει. Δε θέλει να νοιάζεται. Το είπαμε και πριν, δεν έχει δικαίωμα να νοιάζεται. Ούτε καν για αυτόν. Γιατί ούτε αυτόν τον αγαπάει. Πόσες φορές δε το έχει πει σε όλους; Πόσες φορές δε το έχει πει στον ίδιο; ''Σ'αγαπάω, ούτε καν ρε χαζέ, μη χαίρεσαι, θα 'θέλες''.  Ποία είναι αυτή για να θέλει αυτόν; Δεν του αξίζει, αυτός είναι τόσο καλός. Βέβαια κι αυτός κουβαλάει πολλά φαίνεται. Κι αυτού τα μάτια του είναι σκοτεινά, μα αυτού έχουν και μια λάμψη, μια λάμψη αλλιώτικη. Κάθε φορά που τα κοιτάει αυτή τα μάτια του και χάνεται και ταξιδεύει, τραβά το βλέμμα της και έχει πονοκέφαλο. Είναι όλα τόσο έντονα μεταξύ τους. 2 χαμένες ψυχές. Δεν υπάρχει μεταξύ τους. Δεν υπάρχει τίποτα. Απλά είναι 2 άνθρωποι, άνθρωποι που δε κολλάνε πουθενά και που κολλάνε σε όλα. Τέτοιοι άνθρωποι. Που λείπει ο ένας στον άλλον, μα κανένας δε το λέει, μα κανένας δεν κάνει κάτι για να το δείξει. Εγωιστές. Αυτό είναι. Και οι δύο είναι εγωιστές. Κάνουν πως τάχα δεν τους νοιάζει. Καλά αυτόν μάλλον δεν τον νοιάζει στα αλήθεια. Τι δουλειά έχει με αυτήν άλλωστε; Αυτός είναι η χαρά της ζωής, αυτή πάλι, ας μη το συζητήσουμε. Μάλλον όντως αυτός δε νοιάζεται, για αυτό και δε κάνει τίποτα να της το δείξει. Αυτή όμως; Αυτή νοιάζεται. Το ξέρει. Δε θέλει να το παραδεχτεί. Δεν το παραδέχεται. Δεν θα τον αφήσει να δει πως νοιάζεται. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Δεν της λείπει. Δεν την ενδιαφέρει τι κάνει. Δε γαμιέται; Ναι γαμιέται, κυριολεκτικά όμως, και αυτή τη πονάει. Δε θέλει να ξέρει. Θέλει να κόψει κάθε επαφή. Όχι δε θέλει. Θέλει γαμώτο, θέλει, αλλά δε μπορεί. Της είναι απαραίτητος. Δεν το δέχεται όμως, το παλεύει, να μην είναι έτσι. Δε γίνεται να είναι έτσι. Αν είναι έτσι αυτή μια ζωή θα πληγώνεται- και ας λέει ότι δεν πληγώνεται- και αυτός δε θα ξέρει τίποτα, θα το κάνει άθελα του. Και αυτουνού δε του αρέσει να πληγώνει κόσμο. Και αυτή τον προκαλεί. Παίζουν περίεργο παιχνίδι αυτοί. Μάλλον δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Τι κρίμα. Αν αυτή μιλούσε.. Ποίος ξέρει; Ίσως να της έκοβε τη καλημέρα -που δε τη λένε κιόλας, έτσι κι αλλιώς- και ίσως τότε αυτός να της περνούσε. Αλλά είναι δειλή. Μια δειλή μετριότητα. Ανίκανη να κρατήσει την οποιαδήποτε σχέση. Τα κάνει σκατά σε ότι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι να απορείς μετά που δεν τους αγαπά τους ανθρώπους, που δεν τους πάει. Δεν είναι ότι της έχουν κάνει κάτι, αλλά, αυτή μάλλον είναι τόσο προβληματική, που δε τα βρίσκει μαζί τους. Μετά από λίγο τους διώχνει, δεν ξέρει γιατί, δεν ξέρει πως, αλλά το κάνει. Εσκεμμένα ή άθελα της, το κάνει. Τι να πεις όμως, τι μπορείς να πεις; Τίποτα δε μπορείς να της πεις. Δεν θα ακούσει. Είναι ξεροκέφαλη, παγιδευμένη στον εαυτό της, για πάντα..

Εγώ σ’ αγαπώ, εσύ μ’ αγαπάς έστω και λίγο; Έστω φιλικά. Απλά να μ’ αγαπάς λίγο θέλω. Να νοιάζεσαι. Όπως νοιαζόσουν μέχρι τώρα, όπως νοιαζόσουν αυτή τη βδομάδα. Έτσι θέλω να με νοιάζεσαι για πάντα. Και αν ήταν όλα αυτά ψεύτικα, ήταν τα πιο ωραία ψέματα. Και αν πληγωθώ στο τέλος; Ξέρεις κάτι; Πραγματικά δε με νοιάζει. Δε με νοιάζει αν θα πληγωθώ. Θα έδινα τα πάντα για να ξαναζούσα αυτές τις μέρες ξανά και ξανά, και ξανά. Να σε έχω δίπλα μου όπως σε είχα. Και ας μη σημαίνει τίποτα το να είσαι δίπλα μου και να με αγκαλιάζεις. Ας μη σημαίνουν τίποτα τα φιλιά στο μέτωπο και το μάγουλο. Ας μη σημαίνει τίποτα, τίποτα. Δε με νοιάζει. Απλά σε έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να είσαι εδώ, να σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αγγίζω. Θέλω απλά να είσαι τριγύρω μου. Να με κοιτάς με αυτά τα ματάκια και να κάνεις βλακείες. Να είμαστε όπως είμαστε πάντα όταν είμαστε μαζί. Μόνο αυτό θέλω. Δεν θέλω να είμαι μακριά σου. Το μισώ αυτό, το ξέρεις; Ή μάλλον  το είχα συνηθίσει, δε με πείραζε πια. Μετά όμως από ότι έγινε αυτή τη βδομάδα, δεν το αντέχω. Δεν αντέχετε. Και ας μου γάμησες το μυαλό, εγώ σε θέλω εδώ. Και αν αυτό θέλεις, συνέχισε να μου γαμάς το μυαλό, δε με πειράζει. Τίποτα δε με πειράζει, αρκεί να είσαι εδώ. Σε έχω τόσο πολύ ανάγκη. Είσαι κάτι σαν εθισμός. Τι κάτι, εθισμός είσαι. Μεγαλύτερος και από τα ναρκωτικά. Αν και ποτέ δεν το πίστευα, έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι μεγαλύτεροι εθισμοί είναι σε ανθρώπους και οδηγούν στους υπόλοιπους. Εννοώ ότι μισούσα το τσιγάρο, αυτή τη βδομάδα δε ξέρω πόσα πακέτα κάπνισα. Και σε παρακαλώ, 2 μεθύσια σε 2 μέρες; Και στο πρώτο να κλαίω για σένα; Για ποιόν; Για σένα. Αν είναι ποτέ δυνατόν, εγώ που δεν κλαίω ποτέ. Εγώ που δεν μεθούσα ποτέ. Εγώ που δεν έκανα τίποτα ποτέ...

FUCK YOU LIFE. REALLY FUCK YOU.

every fucking day we are complaining about how miserable our life is, how much it sucks. -even when is not- we are complaining coz our life is not perfect. we are fuckin idiots. because a girl I knew, dead yesterday from cancer, she has to fight every single day, but every single day was smiled, she was happy, no matter how painful her life was. It was one of the best girls I’ve met, and she’s gone. She’s an angel now, and maybe is better for her, I mean she is not going throught the pain any more, but she’s not here. She was 17, she didn’t even live the life she deserves. Isn’t it unfair? Why god choose to take the good people? 
Just R.I.P beautiful girl, u will never be forget.

Και ναι την ήξερα ελάχιστα, μα ο θάνατος της με πήρε τόσο από κάτω.. Δεν το αντέχω αυτό. Είναι τόσο άδικο γαμώτο μου. 

Σε εσένα που δεν θα το διαβάσεις ποτέ..

Νόμιζα πως σε είχα ξεπεράσει. Το πίστεψα, για λίγο. Τώρα όμως που δεν ήμαστε όπως πριν, μου λείπεις. Μου λείπει αυτό που είχαμε, ότι είχαμε, αν είχαμε κάτι τέλος πάντων. Όμως δεν θα ξανακολλήσω. Δεν πρέπει. Δεν αξίζεις πια. Δεν είσαι όπως πρώτα. Δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι αυτός που ερωτεύτηκα και ίσως αυτό είναι που μου λείπει, εσύ, ο αληθινός εσύ. Και ναι δεν σε γουστάρω σαν άνθρωπο πλέον, όμως δεν μπορώ έτσι απλά να μη σε αγαπώ-ή ότι είναι αυτό το αίσθημα, anyway-. Μπορώ; Μα τι λέω, εδώ δεν μπορώ να αγνοήσω μικρά πράγματα, δεν μπορώ να αντισταθώ σε μικρά πράγματα, πως μπορώ σε σένα; Ειδικά εκείνες τις στιγμές που γίνεσαι πάλι ο παλιός εσύ, ο αληθινός. Εκείνες τις στιγμές σε ερωτεύομαι ξανά. Και όση πρόοδο καταφέρνω να κάνω όλες τις άλλες φορές που είσαι απλά σαν τους άλλους μέσα σε μια στιγμή γκρεμίζεται. Όταν με κοιτάς με αυτά τα γούτσου τα ματάκια τα πληγωμένα, και αφήνεις να φανεί πόσο πονάς, τότε που θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω όλα θα πάνε καλά, τότε σε ερωτεύομαι ξανά. Και αν κάποιες φορές βρω τη δύναμη και σε πάρω αγκαλιά, φοβάμαι να μιλήσω, φοβάμαι ότι θα καταλάβεις. Και δεν μιλάω, απλά σε κοιτάζω, μα νομίζω καταλαβαίνεις. Και εσύ δεν θέλεις να καταλάβω ότι καταλαβαίνεις. Δε γίνεται να μη καταλαβαίνεις. Και είναι και αυτές οι άλλες φορές που είσαι τόσο πολύ σαν τους άλλους και καθόλου εσύ και θέλω τόσο πολύ να σε πλακώσω. Να σου φωνάξω να γίνεις όπως πριν

γιατί για καμιά και για κανέναν δεν αξίζει να χάσεις τον εαυτό σου (ποίος μιλά όμως εε; ειρωνεία..) . Και πραγματικά μακάρι να μην ήμουν τόσο δειλή, μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω. Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να δεις τον εαυτό σου με τα ματιά μου. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήθελες για τίποτα στο κόσμο να αλλάξεις όπως δεν θέλω ούτε γω. Αλλά μάλλον δε σ'αγαπάω αρκέτα, γιατί δε μπορώ να σου το πω. Φοβάμαι. Φοβάμαι να σου μιλήσω για ότιδηποτε πλέον, νιώθω τόσο ευάλωτη κοντά σου, νιώθω ότι αν σου μιλήσω μετά δεν θα μπορώ να ''κρυφτώ'' αν ξεκινήσω να σου μιλάω θα τα πω όλα, δεν θέλω όμως. Φοβόμουν ότι θα σε χάσω. Σε έχασα όμως. Το ήξερα από την αρχή ότι θα σε έχανα. Εγώ σε έσπρωξα μακριά μου, το ξέρω, ξέρω πως για όλα φταίω εγώ. Ξέρω ότι δεν έπρεπε να το κάνω αυτό, μα δε μπορούσε, με πλησίαζες επικίνδυνα πολύ, θα δενόμουν. Και πάντα αυτό κάνω, κάθε φορά, μα κάθε φορά που έρχομαι πιο κοντά με κάποιον τον διώχνω μακριά. Φοβάμαι τόσο πολύ τους ανθρώπους. Εσύ λοιπόν δεν ήσουν η εξαίρεση, αν και με έκανες να ξεπεράσω τα όρια μου. Έφτασες πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο προσπάθησε, παραλίγο να το αφήσω να συμβεί.
Καλύτερα όμως έτσι, γιατί αν το άφηνα να συμβεί, ή θα έφευγες εσύ, ή εγώ γιατί εγώ ξέρω πόσο λίγη  είμαι για σένα, πόσα πολλά αξίζεις όταν είσαι εσύ, κάτι που εσύ μάλλον δεν ξέρεις. Δεν έχεις τι παραμικρή ιδέα για το τι αξίζεις. Να ξέρεις μόνο(που δεν θα το ξέρεις) ότι πάντα θα είσαι κάπου μες το μυαλό μου, και τη καρδιά μου, και ας μη μιλήσουμε ποτέ ξανά, και ας είμαστε πάντα σα δύο ξένοι..