Απλά μερικές φορές αναρωτιέσαι γιατί, ένα γαμημένο γιατί είναι πάντα εκεί, ένα γαμημένο γιατί που θέλει απάντηση. Και η απάντηση είναι τόσο απλή που ούτε και να τη δω δε μπορώ, τόσο μπροστά στα ματιά μου είναι και όμως αρνούμαι να το δεχτώ. ΔΕΝ γίνεται να είναι έτσι τα πράγματα. Πώς μπορεί να είναι τόσο απλά; Ένα απλό δε θέλω δε βρίσκει απάντηση σε όλα τα ερωτηματικά μονάχα δημιουργεί κι αλλά, κι αλλά και δε τελειώνουν ποτέ, και όσο παίρνω απαντήσεις, άλλες τόσες ψάχνω. Φαύλος κύκλος, δε μπορώ να ξεφύγω. Τι έκανα λάθος; Γιατί όχι εγώ; Μπλα μπλα μπλα. Και όλο αυτό το μπλα μπλα και οι ηλίθιες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις για ποιό λόγο; Για ένα ΤΙΠΟΤΑ, για κάτι που δε αξίζει. Και αφού δεν αξίζει γιατί ασχολούμαι; Δε ξέρω, αλήθεια, δε ξέρω. Μάλλον ακόμα με πονάει, μα τι λέω; Δε με πονάει, με σκοτώνει. Αλλά ποιός νοιάζεται; Στο τέλος όλοι μόνοι μας δε θα πεθάνουμε; Ποιό το νόημα να κάνουμε φίλους (για να πληγωθούμε), να ερωτευόμαστε ( για να πληγωθούμε), να αγαπάμε (για να πληγωθούμε); Ποιό το νόημα αφού πάντα θα πληγωνόμαστε; Μα όλοι δε λένε αν δε πονέσεις δεν αγαπάς, αν δεν γευτείς την αλμυρή πλευρά της ζωής δε θα καταλάβεις τη γλυκιά; Με έχετε ρωτήσει αμα εγώ θέλω να αγαπήσω; Όχι κανένας δε με ρώτησε, και προς πληροφορία σας, δε θέλω μα είναι ήδη αργά. Με έχετε ρωτήσει αν θέλω να γευτώ τη γλυκιά πλευρά της ζωής; Όχι δε το κάνατε, ε λοιπόν δε θέλω. Προτιμώ να μη έχω τίποτα να γευτώ, τίποτα να διηγηθώ παρά αυτό το πράγμα όλο. Αυτό το πράγμα που με τρώει, που με σκοτώνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Στην αρχή σκεφτόμουν, με το καιρό θα περάσει, που θα πάει θα περάσει. Κάθε μέρα θα το νιώθεις όλο και λιγότερο, και μετά τίποτα, μετά δε θα το νιώθεις καθόλου, έτσι έλεγα στον εαυτό μου. Και τελικά τι; ΣΚΑΤΑ. Κάθε μέρα πονάει όλο και περισσότερο, κάθε μέρα τρώει περισσότερο από μένα. Δε θα' πρεπε όμως, κανονικά θα' πρεπε να' χε κοπάσει μέχρι τώρα, δε θα έπρεπε να ένιωθα, ούτε καν τσίμπημα, τίποτα. Αλλά γαμώτο για κάθε τι που χάνετε πονάμε, είτε είναι μια φιλία( και τι φιλιά!), είτε μια αγάπη. Πάντα πονάμε. Γιατί διάολο να πονάμε; Δε γίνεται να φεύγουν έτσι απλά και να μας αφήνουν μόνο τις αναμνήσεις; Και αν γινόταν να μη βλέπαμε τα άτομα αυτά ξανά; Έτσι να τα θυμόμασταν όπως ήταν όχι όπως είναι, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν. Αλλάζουν οι άνθρωποι μάτια μου, δεν θα είναι πάντα εδώ, κάποτε θα φύγουν, κάποτε θα σε προδώσουν. Εμένα γιατί δε μου το είπε κανένας αυτό; Γιατί έπρεπε να το ανακαλύψω μόνη μου αυτό; Ήταν άσχημο. Τουλάχιστον ας μην έλεγαν για πάντα.. ας έλεγαν μέχρι να βαρεθώ, στο κάτω κάτω αυτό δεν εννοούν; Ή ας έλεγα για όσο μπορώ. Δε τους είπες κανένας ότι το για πάντα είναι πολύς καιρός και ίσως να μην αντέξουν; Και τώρα που το έμαθαν γιατί συνεχίζουν να το λένε; Γιατί είναι όλοι τόσο ψεύτες; Τόσο υποκριτές και επιφανειακοί; Ή μάλλον γιατί να ήμαστε; Μπορεί τώρα πια να μην είμαι τόσο πολύ, μα κάποτε ήμουν. Και τώρα που το σκέφτομαι ξέρω και γιατί. Τότε περνούσα πιο ωραία, όλα ήταν όμορφα. "Νοιάζονταν" για μένα και νοιαζόμουν(ακόμα νοιάζομαι δηλαδή αλλά δεν το ξέρουν, ούτε θα το μάθουν ποτέ), περνούσα καλά, δε με ένοιαζε τίποτα απλά αυτό, να περνάω καλά. Ακόμα με νοιάζει να περνάω καλά βεβαία, απλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Αλλά τότε δεν ήμουν εγώ, ούτε τώρα είμαι εγώ. Βασικά μάλλον δεν ξέρω που είναι το εγώ μου, έτσι όπως το βλέπω χάθηκε για πάντα, δε πρόκειται να το ξανάβρω. Υγεία όμως. Έτσι δε λένε; Έτσι λένε.
Νομίζω δεν αντέχω άλλο, τα μάτια μου είναι κατακόκκινα, πρησμένα και θολά, ίσα ίσα που βλέπω τώρα, η μύτη μου κατακόκκινη από το κλάμα όμως έπρεπε. Έπρεπε για να ξεσπάσω, να φύγουν όλα αυτά από μέσα, δεν μπορούσαν να μείνουν περισσότερο εκεί θα έκανα έκρηξη. Μου έκανε καλό. Πόσο μου έλειψε αυτό, το να γράφω..να κλαίω..να γελάω δίχως να φοβάμαι, δίχως να νοιάζομαι.
Καληνύχτες..
Καλημέρες.. ότι θέλετε.
Ααα και θέλω να πάω στη συναυλία των Red Hot Chili Peppers, αλλά δε το βλέπω, δε πρόκειται να με αφήσουν, αμα πάω όμως θα γίνει κάτι σημαντικό το ξέρω, το νιώθω. Ευχηθείτε να πάωωωω<3
Φιλιά, να περνάτε όμορφα. xx
