Δεν ξέρω πως αντέχω χώρις να γράφω.
Τώρα πια τα πράγματα έχουν μπέρδευτει περισσότερό,
έχω ερωτευτεί κιολας -νομίζω δηλαδή-.
Μια κρύο και μια ζέστη.
Δεν ξέρω τι γίνεται, Ποια είμαι, Τι μου αρεσεί.
Έχασα το εαυτό μου, χαθήκα σε ένα κόσμο που νόμιζα δίκο μου.
Με σκότωσαν οι ανθρώποι που αγαπούσα και νόμιζα πως μ'αγαπούσαν.
Τελίκα τι είναί αληθίνο;
Τι υπαρχεί πραγματίκα οτάν ανακαλυπτείς ότι ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτος είναι ψεύτικος;
ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ;
Έχω μάθει εδώ και καίρο ότι οι χαμόγελαστοί ανθρωποί,
που βλέπω να περπατούν ανέμελοι στο δρόμο είναι ψεύτικοι,
φόρανε τις μάσκες τους για να αρέσουν στους αλλούς
και κάποτε γινόνται ενα με τη μάσκα,
και δεν υπάρχει πια ο ανθρώπος κι η ψύχη
μόνο η μάσκα που δεν την ενδιαφέρει να είναι αληθίνη
παρα μονο να είναι γνώστη, διάσημη όλοι να τη θέλουν για παρέα.
Όλα αυτα τα ξερώ καίρο μα ακόμα όταν βλέπω αυτούς τους ανθρωπούς με ενόχλει,
πόναω που έχουν γίνει "μάσκες" που ξέχασαν ποιοι ήταν
σκεφτόμαι πως δεν θέλω να γίνω έτσι.
Ομως καταβάθος ξέρω πως τους ζηλεύω και πονάω περισσότερο γι'αυτό..
-δεν εχω χρόνο για αυτό γραφώ οπώς οπώς και δεν προλάβαίνω να γράψω όλα όσα θέλω μα πρεπει καπου να πω εστω κια αυτα.-
