Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Unbelievable.

Τι γίνεται πια ρε γαμωτο;;
Νόμιζα πως είχα φίλες που με ήξεραν, που με καταλάβαιναν.
Τελίκα είχα ΠΑΛΙ λάθος.
Πάλι πίστεψα σε λάθος ανθρώπους.
Με απογοήτευσαν. Με πλήγωσαν πόλυ, και συνεχίζω να πίστευω σε αυτούς.
Τι έχω κανεί για να με έχεις τόσο χαμήλα;
Την απάντηση δεν την ξέρω..
Τι δηλάδη επείδη εσύ τσακώθηκες με μια απο τις κολλήτες ΜΑΣ, δεν πρεπει να τις μιλάω ούτε και γω;
Αυτό δεν θα το κάνω πότε, γιατί όσο αγαπώ εσένα, τόσο αγαπώ κι εκείνη.
Δεν είναι αυτό που πραγματίκα με ενόχλησε, όχι δεν είναι.
Είναι ότι με τα υπονοούμενα σου έλεγες ότι πήγαινα και έλεγα αυτά που μου ελέγες.
Πόσο λάθος έκανα και για σένα, πόσο λίγο με ξέρεις ακόμα και εσύ, τελίκα.
UNBELIEVABLE.
Κανένας δεν με ξέρει, κάνενας, και κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει.
Εμείνα μόνη μου, εντελώς μόνη μου τα πάντα, ΟΛΑ είναι επιφανείακα ψεύτικα,
ποσό τα βαρέθηκα όλα αυτά.
Πόσο θέλω να φύγω μακρία από το ψέμα, μακρύα από ΟΛΟΥΣ, μακρύα από τα ΠΑΝΤΑ.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Περνω &μονη μου καλα(:

Ναί λοιπόν, περνώ και ΜΟΝΗ ΜΟΥ καλά :D
Ποιες ησαστέ εσείς που θα μου χαλάτε την διαθέση;
Χτες πάντως δεν το καταφέρατε, και ποτέ ξανά δεν θα το καταφέρετε.
Αυτό, σας το υποσχόμαι^^.
Ναι ρε πέρασα ΣΟΥΠΕΡ ΤΕΛΙΑ και είμαι χαρούμενη για αυτοό^.
Μπόρει να σας αγαπώ και σας λατρευώ,
Μπόρει να είσασταν ένα κομμάτι του πιο όμορφού, μαγίκου και υπέροχου καλοκαίριου που είχα πότε,
όμως μέχρι εκέι, γιατί ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ.
Δεν θα αφήσω ΚΑΝΕΝΑ να παίζει μ'αυτήν και να κανεί ότι θέλει.
Πάνε αυτές επόχες.
Τώρα αλλάξα και'γω, σκληρήνα, εγίνα ποιο δυνατή-αλλά όχι αρκλετα δυνατ΄ξ-
αυτό ηθέλαν οι καταστάσεις, έτσι επρέπε να γινεί.
Όμως να ξέρετε δεν σας κράτω καμία κακία ότι κι αν εγίνε-γίνει- μέταξυ μας.
Πάντα θα σας αγαπώ το ίδιο και θα είστε μια γυκία, ευχάριστη ανάμνηση<3.
Σας ευχάριστω για όσα περάσαμε μάζι,
και 'σενα Ε. σ'ευχάριστω που μου σταθήκες στα δύσκολα και που με βοήθησε να αρχίσω να ξαναζώ<3.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Dear Santaa.


Αγαπητε Santa,
Το ξέρω άργησα λίγο να σου γράψω,-βασικά δεν θα σου εγράφα-αλλά τελικα το έχω ανάγκη.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά η μαγεία από μεσα μου χαθήκε, δεν υπάρχει πια..
Ξέρεις θα ηθέλα πολύ να γυρνούσε πισώ ο χρόνος να γινόμουν πάλι παιδί &να παγώνε εκεί.
Να έμενα πάντα αθώα, αγνή, άβγαλτη, ξέγνοιαστη &ανεμέλη.
Να πιστευα οτι τα παντα είναι όμορφα,να μπορούσα να εκάνα ότι ηθέλα χωρίς να με νοιάζει τίποτα.
Να μην ήξερα τι πει μίσος, κακία, φόβος.
Επείδη αυτό όμως είναι αδύνατο, θέλω απλά να μπορώ να ξανανιώσω αυτη τη μαγεία,
&επίτελους να ηρεμήσω λιγακί, να γίνω πιο δυνάτη, να πετύχω τους στοχούς μου
&να βρω το θαρρός να μιλήσω,να πω όλα όσα θέλω να πω για να ησυχάσω.
Να μην νιώθω πια ενόχες χωρίς να πρεπεί.
Να μην γίνομαι "αντικείμενο προς εκμεταλλευσή" άλλο πια.
Μόνο αυτό.

Σ'αγαπώ παππούλη με την μεγάλη κοιλία &την ασπή γεννείαδα<3.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Kι΄από μαγεία τίποτα..

Δεν ξέρω τι γινέται φέτος, πλησιάζουν Χριστούγεννα &δεν έχω νιώσει καθόλου την μαγεία τους. :|
Ούτε τη μαγεία τους, ούτε τη ζεστασία τους.
Που είναι αυτή η μαγίκη αίσθηση που σε τυλιγεί &σε κανεί να ονειρεύεσαι.
Να ονειρεύεσαι πραγμάτα τρέλα, να ονειρεύεσαι τα πιο ομορφά Χριστούγεννα.
Που είναι ολα αυτά φέτος; Που εχούν χαθεί;
Είναι που δεν είμαι καθολού καλα ψυχολογικά;
Είναι που δεν μυρίζει Χριστούγεννα η όλη ατμοσφαίρα;
Είναι που τα πραγματα είναι τόσο χάλια με τις "κολλητές" μου(αν μπορω να τις λέω ετσι :S)
Πφφ. Δεν ξέρω τι είναι, ίσως όλα μαζί.
Μου λείπει αυτή η μαγεία, η ζεστασία, η ανυπομονυσια για τα Χριστουγεννά.


Εύχομαι να έχετε τα πιο όμορφα Χριστούγεννα,
γιατι τα δικα μου δεν νομιζώ να είναι και πολύ ομορφά,
ομώς θα το προσπαθήσω.<3


Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Αλήθεια δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσοτέρο τώρα πια..
Που δεν μπορώ να χαρώ παρα μόνο λίγες στίγμες που μοιάζουν με σανιδες σώτηριας για μένα;
Που οι φίλες μου φεύγουν αντι να μείνουν εδώ να με στιρίξουν;
Ναι, δεν τους ρίχνω το φταίξιμο.
Εγώ φταίω, εγώ και η αθλία συμπεριφόρα μου.
χαχαχαχαχαχαχαχα, -πικρό ειρώνικο θλιμμένο γέλιο-


Κάθε μέρα ρίχνω όλο και περισσότερο φταίξιμο στο εαύτο μου, χώρις να φταίω ιδιαίτερα.Κάτι πρεπεί να γίνει.
Δεν πάει αλλό,όμως δεν είμαι εγώ αυτή που θα κάνει αυτό το κατι.
Δεν είναι γιατί δεν θέλω,αλλά γιατί το έχω ξανακάνει αυτό το κάτι.
Τώρα πια θα είναι σαν τις πιέζω, σαν να τις αναγκάζω να είναι φίλες μου, και αυτό δεν το θέλω με τίποτα στον κόσμο.
Γιατί στο κάτω κάτω δίπλα μου θα μείνουν αυτοί που αξίζουν να μείνουν δίπλα μου. Παρόλα αυτά δεν το αντέχω αυτό.
Δεν αντέχω που είμαστε τόσο κόντα και όμως να είμαστε τόσο μα τόσο μακρύα. Μου λείπουν. Μου λείπουν πολύ γαμώτο :/
Μου λειπούν όπως ήταν πάλια, τώρα είναι απλά εδώ μα δεν είναι όπως παλία σε καμία περίπτωση, εντελώς τυπίκα είναι βρίσκονται εδώ τώρα πια.;/ :'(
Θέλω να γίνουν όλα οπώς παλία, οπώς στις αρχές Σεμπτεμβρίου, οπώς αυτό το υπέροχο και μαγίκο καλοκαίρι<3.
















Είμαι δείλη οπότε τα πραγμάτα δυστυχώς, θα παραμείνουν ετσί.
Κρίμα και για μένα και για αυτές, που θα πετάξουμε στα σκούπιδια αυτή τη φιλία,
που ήταν τόσο δύνατη, δίχως λόγο και αίτια..
Νιώθω τόσο απελπιστίκα μόνη κάποιες φόρες, και είναι αλλές που λατρεύω την μοναξία μου.



~Yes indeed I'm alone again
and here comes emptiness crashing in
it's either
LOVE OR HATE
I CAN'T FIND IN BETWEEN

cause I've been with witches
and I have been with a queen
it wouldn't have worked out any way
so now it's just another lonely day
further along we just may
but for now it's just another lonely day
wish there was something
I could say or do
I can resist anything
but temptation from you
but I'd rather walk alone
than chase you around
I'd rather fall myself
than let you drag me down

it wouldn't have worked out any way
and now it's just another lonely day
further along we just may
but for now it's just another lonely day
yesterday seems like a life ago
cause the one I love
today I hardly know
you I held so close in my heart oh dear
grow further from me
with every falling tear
it wouldn't have worked out any way
so now it's just another lonely day
further along we just may
but for now it's just another lonely day
~
είναι πραγματίκα υπερόχο, κι εκφράζει όσα ακριβώς νιώθω : |<3.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Πφφ. Ο κόσμος είναι τώρα πια ένα ψέμα..το πιο μέγαλο ψέμα.
Τώρα πια πίστευω πως έχω γίνει και γω η ιδία "ψεύτικη".
Έχω χάσει τον εαύτο μου.
Είναι οι καταστάσεις και όλα αύτα που συμβαίνουν, όμως παεί πια χάθηκα..
Ίσως να ήταν και επίλογη μου, απλά και μόνο για να μπορέσω να επιβιώσω,
να ζήσω τρέλα οπως όλοι γύρω μου.



Στη προσπάθεια μου να γίνω αποδεκτή από όλους, έχασα το νόημα, την ούσια της ζώης.
Έχασα -και χάνω- πολλούς ανθρώπους που αγαπώ και που θα ήθελα να ήταν πάντα δίπλα μου.
Από τα λάθη μου, από τα λαθή τους..
Αμφιβάλω αν τώρα πια μπορώ να είμαι πάντα ξάνα εγώ, γιατί τώρα πια δεν είμαι πάντα εγώ, κάποτε είμαι μια ξένη ακόμα και στον ίδιο μου τον εαύτο πόσο μάλλον στους γύρω μου.
Θέλω να είμαι πάντα εγώ μα δεν ξέρω αν μπορώ χωρίς τους φίλους, που τους εδίωξα-και εφύγαν- μακρύα μου, δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω ξανά αυτή που αγαπούσαν.

Έχω αλλάξει τόσο πολύ, κι όμως είμαι τόσο ίδια.. :|

   http://www.youtube.com/watch?v=xZDW22QDY3k

~ If you hear this, wherever you are, just know I need you here, I need you near me now
You were brighter than the pale white moon reflected in your eyes
So I guess it's no surprise, I can't forget you, no matter what I do

I will always carry you in my heart
You'll always be my shooting star
Autumn days will fade away, but memories will always stay the same
I'm hoping you will never change, don't ever change

I just need to slow down for a while, I'm missing your warm smile
And the way you used to say
“Stay with me until the daylight breaks, no matter what it takes
just say you'll stay”  ~

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

To πόσο ψεύτικα έχουν γίνει τα πάντα πια, είναι απίστευτο.
Δεν υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι, είναι είδος προς εξαφάνιση,
βρίσκετε σε μεγαλύτερο κίνδυνο και από την λευκή τίγρη.
Ίσως να είναι ένα είδος άμυνας, επειδή φοβόμαστε μήπως μας πληγώσουν, έτσι όμως αρνούμαστε να ζήσουμε, αρνούμαστε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Πρέπει κάποτε να σπάσουμε τις αμύνες μας και να αφεθούμε στην ζωή,
να την ζησούμε χώρις φόβους και προκατάληψεις.
Να την ζήσουμε όπως θέλουμε και όχι όπως οι άλλοι μας το επιβάλλουν.