Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Ασυναρτησίες...

Κι είναι κι αυτές οι μέρες, που δε ξέρεις τι θες να κάνεις με τη ζωή σου. Που νιώθεις τόσο άχρηστος. Που είσαι τόσο μικρός. Μικρός κι ασήμαντος. Μα πάντα έτσι ήταν. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Και όμως, έχουν αλλάξει τόσα πολλά, έχουν αλλάξει τα πάντα. Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέρουμε. Το ξέρουμε καλά. Δεν αλλάξαν μόνο τα πάντα όμως, αλλάξαμε κι εμείς. Το ξέρεις. Το ξέρω. Και πάντα θα γίνετε έτσι. Όχι; Ναι. Το ξέρουμε κι αυτό. Τελικά ξέρουμε πολλά. Ναι, έχεις δίκιο, όχι και τόσα. Τίποτα δε ξέρουμε. Που θα είμαστε αύριο, που σε ένα χρόνο από τώρα. Έχει καμιά σημμασία όμως; Πρέπει να έχει; Δεν ξέρω. Από τη μία λένε ''ζήσε τη κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία'', δεν ξέρω, νομίζω ότι αυτό δεν γίνεται. Φαντάζομαι τον εαυτό μου, να ζει τη κάθε του μέρα σαν να είναι τελευταία, και μου φαίνεται ότι η ζωή μου θα μοιάζει με πλοίο ακυβέρνητο, πλοίο που πλέει(ούτε καν βασικά, απλά επιπλέει) στη θάλασσα, δίχως προορισμό, δίχως να ξέρει που να πάει.Γιατί ναι υποτίθεται, ότι άμα είναι η τελευταία σου μέρα, δεν χρειάζεται να έχεις όνειρα για το μέλλον, ούτε στόχους. Ζεις και ότι βγει. Έτσι πρέπει να ζούμε; Βέβαια, θα μου πεις, εσύ το πήρες τις μετροιτής, προφανώς και δεν εννοούμε κάτι τέτοιο όταν το λέμε. Εννοούμε απλά να απολαμβάνεις τη ζωή σου, να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, να μη χαλιέσε με βλακείες, να γελάς. Κυρίως να γελάς. Γιατί είναι κι αυτό το άλλο που λέμε ''η μόνη μέρα που ήταν χαμένη, ήταν αυτή που δε γέλασες'' ή κάτι τέτοιο. Σε αυτό συμφωνώ. Άλλωστε, όταν γελάς, όλα είναι πιο ωραία. Τα κάνεις όλα πιο ωραία. Αλλά να γελάς, να γελάς με τη ψυχή σου, να γελάς με τα μάτια σου, γιατί αν γελάς μονάχα με το στόμα σου, δεν είναι αρκετό. Αν δεν γελάς με τα μάτια και τη ψυχή σου, τότε δε γελάς αληθινά, να ξέρεις..
Πολλές ασυναρτησίες, όπως συνέχεια τώρα τελευταία, αλλά, το μαυλό μου είναι τόσο μπερδεμένο τελευταία. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Ή μάλλον ξέρω, απλά δε ξέρω πως να το κάνω. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Δεν ξέρω αν είμαι ικανή για να το κάνω.Είναι πολλά που δε ξέρω. Και με φοβίζει το να μη ξέρω.Όμως μ'αρέσει κιόλας. Μ'αρέσει να ψάχνω, να βρίσκω, να διαβάζω, να μιλώ. Και ναι, οι ασυναρτησίες συνεχίζονται. Πότε δε κατάλαβα πως καταφέρνω να μιλώ όταν στο κεφάλι μου είναι όλα τόσο μπερδεμένα, και μετά, καταλαβαίνω, ότι το ίδιο μπερδεμένα βγαίνουν και προς τα έξω, και ότι κανένας δε καταλαβαίνει τι λέω, -και καλύτερα, πιθανότατα θα τρομάζαν αν ήξεραν-. Και επειδή δε ξέρω που θέλω να καταλήξω, και αν θέλω να καταλήξω κάπου, δε ξέρω αν μπορώ, καληνύχτα..