Σε εσένα που δεν θα το διαβάσεις ποτέ..

Νόμιζα πως σε είχα ξεπεράσει. Το πίστεψα, για λίγο. Τώρα όμως που δεν ήμαστε όπως πριν, μου λείπεις. Μου λείπει αυτό που είχαμε, ότι είχαμε, αν είχαμε κάτι τέλος πάντων. Όμως δεν θα ξανακολλήσω. Δεν πρέπει. Δεν αξίζεις πια. Δεν είσαι όπως πρώτα. Δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι αυτός που ερωτεύτηκα και ίσως αυτό είναι που μου λείπει, εσύ, ο αληθινός εσύ. Και ναι δεν σε γουστάρω σαν άνθρωπο πλέον, όμως δεν μπορώ έτσι απλά να μη σε αγαπώ-ή ότι είναι αυτό το αίσθημα, anyway-. Μπορώ; Μα τι λέω, εδώ δεν μπορώ να αγνοήσω μικρά πράγματα, δεν μπορώ να αντισταθώ σε μικρά πράγματα, πως μπορώ σε σένα; Ειδικά εκείνες τις στιγμές που γίνεσαι πάλι ο παλιός εσύ, ο αληθινός. Εκείνες τις στιγμές σε ερωτεύομαι ξανά. Και όση πρόοδο καταφέρνω να κάνω όλες τις άλλες φορές που είσαι απλά σαν τους άλλους μέσα σε μια στιγμή γκρεμίζεται. Όταν με κοιτάς με αυτά τα γούτσου τα ματάκια τα πληγωμένα, και αφήνεις να φανεί πόσο πονάς, τότε που θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω όλα θα πάνε καλά, τότε σε ερωτεύομαι ξανά. Και αν κάποιες φορές βρω τη δύναμη και σε πάρω αγκαλιά, φοβάμαι να μιλήσω, φοβάμαι ότι θα καταλάβεις. Και δεν μιλάω, απλά σε κοιτάζω, μα νομίζω καταλαβαίνεις. Και εσύ δεν θέλεις να καταλάβω ότι καταλαβαίνεις. Δε γίνεται να μη καταλαβαίνεις. Και είναι και αυτές οι άλλες φορές που είσαι τόσο πολύ σαν τους άλλους και καθόλου εσύ και θέλω τόσο πολύ να σε πλακώσω. Να σου φωνάξω να γίνεις όπως πριν

γιατί για καμιά και για κανέναν δεν αξίζει να χάσεις τον εαυτό σου (ποίος μιλά όμως εε; ειρωνεία..) . Και πραγματικά μακάρι να μην ήμουν τόσο δειλή, μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω. Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να δεις τον εαυτό σου με τα ματιά μου. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήθελες για τίποτα στο κόσμο να αλλάξεις όπως δεν θέλω ούτε γω. Αλλά μάλλον δε σ'αγαπάω αρκέτα, γιατί δε μπορώ να σου το πω. Φοβάμαι. Φοβάμαι να σου μιλήσω για ότιδηποτε πλέον, νιώθω τόσο ευάλωτη κοντά σου, νιώθω ότι αν σου μιλήσω μετά δεν θα μπορώ να ''κρυφτώ'' αν ξεκινήσω να σου μιλάω θα τα πω όλα, δεν θέλω όμως. Φοβόμουν ότι θα σε χάσω. Σε έχασα όμως. Το ήξερα από την αρχή ότι θα σε έχανα. Εγώ σε έσπρωξα μακριά μου, το ξέρω, ξέρω πως για όλα φταίω εγώ. Ξέρω ότι δεν έπρεπε να το κάνω αυτό, μα δε μπορούσε, με πλησίαζες επικίνδυνα πολύ, θα δενόμουν. Και πάντα αυτό κάνω, κάθε φορά, μα κάθε φορά που έρχομαι πιο κοντά με κάποιον τον διώχνω μακριά. Φοβάμαι τόσο πολύ τους ανθρώπους. Εσύ λοιπόν δεν ήσουν η εξαίρεση, αν και με έκανες να ξεπεράσω τα όρια μου. Έφτασες πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο προσπάθησε, παραλίγο να το αφήσω να συμβεί.
Καλύτερα όμως έτσι, γιατί αν το άφηνα να συμβεί, ή θα έφευγες εσύ, ή εγώ γιατί εγώ ξέρω πόσο λίγη  είμαι για σένα, πόσα πολλά αξίζεις όταν είσαι εσύ, κάτι που εσύ μάλλον δεν ξέρεις. Δεν έχεις τι παραμικρή ιδέα για το τι αξίζεις. Να ξέρεις μόνο(που δεν θα το ξέρεις) ότι πάντα θα είσαι κάπου μες το μυαλό μου, και τη καρδιά μου, και ας μη μιλήσουμε ποτέ ξανά, και ας είμαστε πάντα σα δύο ξένοι..