Η δική μου ιστορία.

wohooo!
Παειι καιρός να γράψω εστώ και μια λέξη,
και στα αλήθεια μόνο αυτό χρείαζομουν..να γράψω.
Ένιωθα τόσο πολύ την αναγκή να γράφω που εγράφα ακόμα και σαν προχείρα στο κινήτο.
Το να γράφω είναι το μόνο που αποσχόλει το μυαλό μου απο το να σκέφτε όλα όσα έχουν συμβεί,
όλα οσα με έχουν πληγώσει και με πονούν ακόμα.
Γιατί ναί πονάω για μια φιλία που χαθήκε, που πνιίγηκε στη λίμνη του συμφερόντως,
μια νύχτα δίχως φεγγάρι κι αστερία.
Έιχε αφησεί ένα σημειώμα που έλεγε ότι την έσπρωξα και ότι εγω ευθύνομαι για όλα.
Δεν μπορώ να την διαψεύσω όμως γιατί δεν θυμάμαι.
Θύμαμαι ομώς που βούτηξα να την σώσω κι αυτή αρνηθήκε τη βοήθεια μου,
είχε πει να φύγω θα τα κατάφερνε και μόνη της.
Και έφυγα έκατσα στην όχθη και ξεκίνησα να κλαίω σιγανά και μετά πιο δυνάτα και μέτα με λυγμούς.
Ένιωθα ερείπιο, σαν ζώντανος νέκρος και όμως χαμογελούσα,
 και εκρύβα τον πόνο που ενιώθα και καθέ μέρα με σκοτώνε όλο και περισσότερο και κάνεις δεν ήταν έκει για να με βοηθήσει ΚΑΝΕΝΑΣ. Είμουν μονη μου.
Αφήσα τον πόνο εκεί δεν έκανα τίποτα για να τον ηρεμήσω μέχρι που με έφερε στα πρόθυρα του θάνατου και του είπα φτάνει πια κατάλαβα το λαθός μου και τώρα πια είμαι αρκετα δύνατη για να αντιμετωπισώ τον κόσμο. Και τώρα παλεύω, παλεύω για μένα για μια φίλια.
Άυτη είναι η δίκη μου ιστόρια όπως ο καθένας εχεί την δίκη του ετσί και γω.

Να περνάτε όμορφα.