Εχείς νιώσει πότε πώς είναι μέσα σου να πεθαίνουν όλα; Πώς είναι να μην μπορείς να νιώσεις τίποτα αλλό παρά πόνο; Αν όχι δεν στο ευχόμαι, αν πάλι το εζήσες καλό κουράγιο. Εγώ πάντως τώρα αυτό το βιώνω στο απολύτο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα αλλό πέρα από αυτόν με αυτήν, και αυτό μου προκαλεί τόσο πόνο, καμία μέρα νομίζω πως η καρδία μου θα σπάσει, θα διαλυθεί και θα γίνει κομμάτια. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο απ' όλα είναι ότι με προσέχει, μου δινεί τόση σημμάσια και είναι τόσο γλυκός και αυτό δεν βοήθα την όλη κατάσταση. Ότι φωτογραφία και να δω, σχετική ή μη θα βρω έναν τρόπο να την συνδέσω μαζί του. Ότι τραγουδί και να ακούσω θα μου θυμίζει εκείνον, καθέ στίχος του τραγουδιού θα μου τον θυμιζεί. Αυτός βρισκέται πάντου, πάντα. Δεν υπαρχεί χώρος για τίποτε αλλό στο δικό μου σύμπαν. Και δεν ξέρω, αλλά είναι στιγμές που νομίζω ότι το επιδιώκει αλλά μαλλόν είναι της φαντασίας μου. Όπως και τόσα αλλά, όπως και ότι όλα αυτά που κανεί μπόρει να σημαίνουν κάτι. Είναι όλα της φαντασίας μου. Αν και το πήρα απόφαση, όταν πια χωρίσει θα του το πω και ότι είναι να γίνει ας γίνει, φοβάμαι. Φόβαμαι ότι τίποτα από αυτά που γινόνται δεν συμβαίνει πραγματίκα και ότι είναι όλα ένα όνειρο, ένα ομόρφο όνειρο παρόλο που ούτε και στο όνειρο δεν είναι δικός μου. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω και δεν ύπαρχει τίποτα από όλο αυτό..Και εγώ θέλω να υπάρχει κάτι από αυτό ακόμα κι αν πονάει. Γιατί πορόλο που πονάει είναι όμορφο, κι ο πόνος είναι τόσο γλυκός μερικές φορές. Φοβάμαι μην τον χάσω, ενώ δεν είναι καν δικός μου. Και στην ουσία είναι ότι καλύτερο συμβαίνει τώρα στην ζωή μου γιατί τα υπολοίπα είναι σκάτα και κάτι παραπάνω. Τα πάντα είναι σκάτα, από το σχολείο μέχρι τους φιλούς μου και την οικογένεια μου και πιο σκάτα απ' όλους είμαι με τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει σεβάσμος ανάμεσα μας. Είμαι ο πιος σκληρός κριτής του εαυτού μου, και με αυτά που σκέφτομαι με κάνω και νιώθω πιο χάλια από όσο νιώθω είδη. Μείωνω σύνεχως τον εαυτό μου και η αυτοπεοιπήθηση μου έχει πιάσει πάτο. Τόσο που νομίζω ότι κάνενας δεν με προσέχει και κάνενας δεν με ξερεί και όταν με φωνάζουν μένω και τους κοίταω και λέω μέσα μου δεν είναι δύνατόν αυτός να ξέρει έμενα, είναι απιστευτό και ας είμαστε 11 χρόνια και κάτι στο ίδιο σχολείο. Ένταξει δεν ξέρω αν μπορεί να νιώθω πιο μειονεκτήκα από τώρα, αλλά τίποτα δεν βοήθα στο να νιώσω πιο καλά με έμενα και με τις πράξεις μου. Και δεν ξέρω και τι με ενοχλεί, και κατά κύριο λόγω δεν είναι θέμα εμφανίσης, αυτό προσπάθω και το διωρθώνω κάπως -και είμαι περήφανη για αυτό- και στον συγκεκρίμενο τομέα μπορώ να πω ότι έχω κάνει μεγάλη προόδο, δηάδή δεν μίσω πλέον το σώμα μου, ένταξει δεν το λατρευώ κιολάς, ούτε μου αρέσει, δεν το θεώρω καν ικανοποιήτικο, αλλά ΔΕΝ το μίσω. Ο χαρακτήρας μου όμως είναι αυτός που με ενοχλεί, γενίκα είμαι καλό κορίτσι, συμπαθητίκη και κοινωνίκη -σύμφωνα με τους αλλόυς πάντα- αλλά ξέρω ότι αμα είχα λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση θα ήμουν αυτό ακριβώς που ήθελα, δεν θα φοβόμουν αν μιλήσω, δεν θα φοβόμουν να κάνω αυτά που έχω μες το μυαλό μου και στο τέλος παραμένουν απλά σκέψεις. Θα ήμουν αυτή που θα ήθελα να είμαι. Πού να βρω όμως αυτή τη γαμιμένη αυτοπεποιήθηση; ΠΟΥ; Ξέρω ότι πρέπει να προσπαθήσω, μα νιώθω ότι δεν έχω την δύναμη και την αντόχη. Ξέρω πως αν δεν προσπαθήσω, αν δεν πάθω, δεν θα μάθω, αλλά τι μπορώ να κάνω; Και είναι ειρωνία το ότι ενώ ολόι θέλουν τις συμβούλες μου, εγώ δεν μπορώ να συμβουλεύσω τον ίδιο μου τον εαυτό  ή έστω να ακούληθησω τις συμβούλες που δίνω. Τελίκα τίποτα δεν μπορώ να κάνω κι ας δείχνω πως μπορώ να κάνω τα πάντα και πως είμαι μες την τρελή χαρά ενώ μέσα μου δεν ύπαρχει τίποτα παρά μονό πόνος και αυτός......... :'/