Life is empty, can't remember anytime before,
On a plain lit cold December, see it evermore,
Gliding through this life, and another is a child,
and we're doing games, and losing things,
Always playing gigs.
Somewhere in the sky, where the moon the stars shine bright,
Where the sun is shining, in the night.
I am in disgrace, yet i see a smiling face,
and i hope you let me, share your place.
I don't live today.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Well, I lived in magic solitude
Of cloudy-looking mountains
And a lake made out of crystal raindrops ...
Roaming through Space tenthousand years ago
I've seen the giant city of Atlantis
Sinking to eternal waves of darkness ...
Somewhere in the blue distance
Are those long-forgotten trees of yore
A broken violin floating alone in December
Darkness everywhere and nothing more.
Symbol - strange Symbol - Melancholy
Painting torrid colors to a sky of green
Candle breathing one night only
Far away - in chillness - bleak - unseen ...
Drifting galley - ghostlike shadow,
Sails rigged to catch and kill the Time...
Echoes wandering down an endless meadow
To call the Thing ... Sublime !...
Ακούω αυτό το κομμάτι των Scorpions(<3) που είναι από τα αγαπημένα μου και κλαίω..
Συνειδητοποιώ ότι αυτή είναι ίσως και η πιο μπερδεμένη περίοδος της ζωής μου.
Μάλλον είναι.Είναι μια περίοδος γεμάτη με πρωτόγνωρα συναισθήματα για μένα.
Κάθε μέρα όλο και περισσότερα. Το μυαλό μου γεμίζει με ολοένα και περισσότερες σκέψεις, σκέψεις βασανίστικες.Σκέψεις που απλά θα μείνουν σκέψεις, εγκλωβισμένες σε κάποιο μέρος του μυαλού μου.Και η καρδία μου.. η καρδία μου. Η καρδία μου νιώθει τόσα πολλά, τόσα όσα δεν ένιωσε μέχρι τώρα. Τόσο που ακόμα και απλώς όταν με κοιτάει, ή τουλάχιστον νομίζω πως με κοίτα χτυπά τόσο δύνατα,και όταν βρίσκομαι κοντά του, νιώθω τόσο μικρή, χάνω κάθε δύναμη, νιώθω τόσο εύθραυστη και εντελώς απροστάτευτη, έτοιμη να σπάσω, να γίνω κομμάτια, όλες οι άμυνες μου διαλύονται.. και δεν με νοιάζει να τα μαζέψω μετά αρκεί να συνεχίσω να βρίσκομαι πλάι του. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που περιμένω να πάρει αγκαλιά και να μου πει: "Φαίνεσαι τόσο αδύναμη, πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου, αλλά δεν χρείαζετε. Θα σε προσέχω εγώ. Θα είμαι εδώ να σε προσέχω δεν αφήσω κανέναν να σε κάνει κομμάτια". Όμως ξέρω ότι πότε δεν θα γίνει κάτι τέτοιο.. Πότε δεν θα με πάρει αγκαλιά, πότε δεν θα μου μιλήσει έτσι. Αυτά γίνονται μόνο στα όνειρα μου κάθε βράδυ.. εκεί που τριγυρνά απρόσκλητος.. και όσο και να προσπαθώ να τον διώξω μακριά δεν τα καταφέρνω. Στο τέλος πάντα επιστρέφει στα όνειρα μου. Όνειρα, τόσο εξωπραγματικά όμορφα.. Όνειρα τόσο αληθινά που όμως πότε δεν θα γίνουν πραγματικότητα. και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Να ονειρεύεσαι ενώ ξέρεις ότι θα ξυπνήσεις και θα πονάς, θα νιώθεις τόσο πληγωμένη για άλλη μια φόρα που ήταν απλά ένα υπερβολικά αληθινό όνειρο και όχι η πραγματικότητα. Και αυτός ο πόνος είναι δυνατός, πολύ δυνατός. Σε ξεσκίζει, σε κάνει κομμάτια, σε κάνει να νιώθεις ένα τεράστιο σφίξιμο στο στήθος και είναι λες και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.. και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό, το υπομένεις μέχρι σίγα σίγα να απαλύνει, να ξεθωριάσει η ζωντάνια του ονείρου και μαζί και ο πόνος. Και να περιμένεις πως και πώς να κοιμηθείς για να ξεχάσεις όλα αυτά και στην τελική τι καταφέρνεις;; Απλά περιμένεις υπομονετικά να ξημερώσει και να
On a plain lit cold December, see it evermore,
Gliding through this life, and another is a child,
and we're doing games, and losing things,
Always playing gigs.
Somewhere in the sky, where the moon the stars shine bright,
Where the sun is shining, in the night.
I am in disgrace, yet i see a smiling face,
and i hope you let me, share your place.
I don't live today.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Rain in the sky , make the world fly,
Into time, beg me your time.
Sun in the sky, make the world fly,
Into time, beg me your time.
Well, I lived in magic solitude
Of cloudy-looking mountains
And a lake made out of crystal raindrops ...
Roaming through Space tenthousand years ago
I've seen the giant city of Atlantis
Sinking to eternal waves of darkness ...
Somewhere in the blue distance
Are those long-forgotten trees of yore
A broken violin floating alone in December
Darkness everywhere and nothing more.
Symbol - strange Symbol - Melancholy
Painting torrid colors to a sky of green
Candle breathing one night only
Far away - in chillness - bleak - unseen ...
Drifting galley - ghostlike shadow,
Sails rigged to catch and kill the Time...
Echoes wandering down an endless meadow
To call the Thing ... Sublime !...
Ακούω αυτό το κομμάτι των Scorpions(<3) που είναι από τα αγαπημένα μου και κλαίω..
Συνειδητοποιώ ότι αυτή είναι ίσως και η πιο μπερδεμένη περίοδος της ζωής μου.
Μάλλον είναι.Είναι μια περίοδος γεμάτη με πρωτόγνωρα συναισθήματα για μένα.
Κάθε μέρα όλο και περισσότερα. Το μυαλό μου γεμίζει με ολοένα και περισσότερες σκέψεις, σκέψεις βασανίστικες.Σκέψεις που απλά θα μείνουν σκέψεις, εγκλωβισμένες σε κάποιο μέρος του μυαλού μου.Και η καρδία μου.. η καρδία μου. Η καρδία μου νιώθει τόσα πολλά, τόσα όσα δεν ένιωσε μέχρι τώρα. Τόσο που ακόμα και απλώς όταν με κοιτάει, ή τουλάχιστον νομίζω πως με κοίτα χτυπά τόσο δύνατα,και όταν βρίσκομαι κοντά του, νιώθω τόσο μικρή, χάνω κάθε δύναμη, νιώθω τόσο εύθραυστη και εντελώς απροστάτευτη, έτοιμη να σπάσω, να γίνω κομμάτια, όλες οι άμυνες μου διαλύονται.. και δεν με νοιάζει να τα μαζέψω μετά αρκεί να συνεχίσω να βρίσκομαι πλάι του. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που περιμένω να πάρει αγκαλιά και να μου πει: "Φαίνεσαι τόσο αδύναμη, πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου, αλλά δεν χρείαζετε. Θα σε προσέχω εγώ. Θα είμαι εδώ να σε προσέχω δεν αφήσω κανέναν να σε κάνει κομμάτια". Όμως ξέρω ότι πότε δεν θα γίνει κάτι τέτοιο.. Πότε δεν θα με πάρει αγκαλιά, πότε δεν θα μου μιλήσει έτσι. Αυτά γίνονται μόνο στα όνειρα μου κάθε βράδυ.. εκεί που τριγυρνά απρόσκλητος.. και όσο και να προσπαθώ να τον διώξω μακριά δεν τα καταφέρνω. Στο τέλος πάντα επιστρέφει στα όνειρα μου. Όνειρα, τόσο εξωπραγματικά όμορφα.. Όνειρα τόσο αληθινά που όμως πότε δεν θα γίνουν πραγματικότητα. και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Να ονειρεύεσαι ενώ ξέρεις ότι θα ξυπνήσεις και θα πονάς, θα νιώθεις τόσο πληγωμένη για άλλη μια φόρα που ήταν απλά ένα υπερβολικά αληθινό όνειρο και όχι η πραγματικότητα. Και αυτός ο πόνος είναι δυνατός, πολύ δυνατός. Σε ξεσκίζει, σε κάνει κομμάτια, σε κάνει να νιώθεις ένα τεράστιο σφίξιμο στο στήθος και είναι λες και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.. και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό, το υπομένεις μέχρι σίγα σίγα να απαλύνει, να ξεθωριάσει η ζωντάνια του ονείρου και μαζί και ο πόνος. Και να περιμένεις πως και πώς να κοιμηθείς για να ξεχάσεις όλα αυτά και στην τελική τι καταφέρνεις;; Απλά περιμένεις υπομονετικά να ξημερώσει και να
Αρχίσεις πάλι να πονάς. Και υπάρχει κι ένα αστείο στην όλη υπόθεση.. ότι ΔΕΝ ξέρω τι στο καλό σημαίνουν όλα αυτά που νιώθω, είναι τόσο καινούρια για μένα και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα αντέξω, και δεν έχω και κανένα να τα μοιραστώ. Όλα αυτά τα ξέρω μόνο εγώ κι ο εαυτούλης μου κι αναρωτιέμαι αν είναι πολλά για να τα αντέξω μόνη μου. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Ξέρω ότι εκεί έξω είναι άτομα που μπορώ να εμπιστευτώ και να τους μιλήσω, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ και δεν ξέρω γιατί. Απλά κάθε φόρα που είναι να μιλήσω για αυτόν κάτι παθαίνω, δεν ξέρω τι, αλλά ότι και να είναι δεν μου αρέσει, δεν μου αρέσει που δεν μπορώ να πω σε κανένα τι νιώθω, πως νιώθω και κανένας δεν μπορεί να μου πει τι είναι όλο αυτό, γιατί γίνετε όλο αυτό. Κάθε φόρα που είναι να μιλήσω για αυτό, πάντα στο τέλος κωλώνω και δεν λέω τίποτα. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Ελπίζω όχι για πολύ, γιατί δεν ξέρω αν θα αντέξω αυτό το πολύ. Τουλάχιστον ξεχνιέμαι λιγάκι με την μουσική. Και τώρα πια αλήθεια πιστεύω αυτό που λένε ‘only music can save us’ , all the other things are shits about me.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου