Ασυναρτησίες...

Κι είναι κι αυτές οι μέρες, που δε ξέρεις τι θες να κάνεις με τη ζωή σου. Που νιώθεις τόσο άχρηστος. Που είσαι τόσο μικρός. Μικρός κι ασήμαντος. Μα πάντα έτσι ήταν. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Και όμως, έχουν αλλάξει τόσα πολλά, έχουν αλλάξει τα πάντα. Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέρουμε. Το ξέρουμε καλά. Δεν αλλάξαν μόνο τα πάντα όμως, αλλάξαμε κι εμείς. Το ξέρεις. Το ξέρω. Και πάντα θα γίνετε έτσι. Όχι; Ναι. Το ξέρουμε κι αυτό. Τελικά ξέρουμε πολλά. Ναι, έχεις δίκιο, όχι και τόσα. Τίποτα δε ξέρουμε. Που θα είμαστε αύριο, που σε ένα χρόνο από τώρα. Έχει καμιά σημμασία όμως; Πρέπει να έχει; Δεν ξέρω. Από τη μία λένε ''ζήσε τη κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία'', δεν ξέρω, νομίζω ότι αυτό δεν γίνεται. Φαντάζομαι τον εαυτό μου, να ζει τη κάθε του μέρα σαν να είναι τελευταία, και μου φαίνεται ότι η ζωή μου θα μοιάζει με πλοίο ακυβέρνητο, πλοίο που πλέει(ούτε καν βασικά, απλά επιπλέει) στη θάλασσα, δίχως προορισμό, δίχως να ξέρει που να πάει.Γιατί ναι υποτίθεται, ότι άμα είναι η τελευταία σου μέρα, δεν χρειάζεται να έχεις όνειρα για το μέλλον, ούτε στόχους. Ζεις και ότι βγει. Έτσι πρέπει να ζούμε; Βέβαια, θα μου πεις, εσύ το πήρες τις μετροιτής, προφανώς και δεν εννοούμε κάτι τέτοιο όταν το λέμε. Εννοούμε απλά να απολαμβάνεις τη ζωή σου, να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, να μη χαλιέσε με βλακείες, να γελάς. Κυρίως να γελάς. Γιατί είναι κι αυτό το άλλο που λέμε ''η μόνη μέρα που ήταν χαμένη, ήταν αυτή που δε γέλασες'' ή κάτι τέτοιο. Σε αυτό συμφωνώ. Άλλωστε, όταν γελάς, όλα είναι πιο ωραία. Τα κάνεις όλα πιο ωραία. Αλλά να γελάς, να γελάς με τη ψυχή σου, να γελάς με τα μάτια σου, γιατί αν γελάς μονάχα με το στόμα σου, δεν είναι αρκετό. Αν δεν γελάς με τα μάτια και τη ψυχή σου, τότε δε γελάς αληθινά, να ξέρεις..
Πολλές ασυναρτησίες, όπως συνέχεια τώρα τελευταία, αλλά, το μαυλό μου είναι τόσο μπερδεμένο τελευταία. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Ή μάλλον ξέρω, απλά δε ξέρω πως να το κάνω. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Δεν ξέρω αν είμαι ικανή για να το κάνω.Είναι πολλά που δε ξέρω. Και με φοβίζει το να μη ξέρω.Όμως μ'αρέσει κιόλας. Μ'αρέσει να ψάχνω, να βρίσκω, να διαβάζω, να μιλώ. Και ναι, οι ασυναρτησίες συνεχίζονται. Πότε δε κατάλαβα πως καταφέρνω να μιλώ όταν στο κεφάλι μου είναι όλα τόσο μπερδεμένα, και μετά, καταλαβαίνω, ότι το ίδιο μπερδεμένα βγαίνουν και προς τα έξω, και ότι κανένας δε καταλαβαίνει τι λέω, -και καλύτερα, πιθανότατα θα τρομάζαν αν ήξεραν-. Και επειδή δε ξέρω που θέλω να καταλήξω, και αν θέλω να καταλήξω κάπου, δε ξέρω αν μπορώ, καληνύχτα..

Για τα αλλού - μη ελπίζεις - δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό..

Πάντα ήταν παγιδευμένη. Παγιδευμένη στον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι ένιωθε. Έτσι ήταν.  Και δεν ήλπιζε ότι θα αλλάξει κάτι σύντομα. Πάντα έτσι θα ήταν, παγιδευμένη στον εαυτό το της, που τόσο σιχαίνεται, που απεχθάνεται. Να αναρωτιέται, αν θα φτιάξουν  ποτέ τα πράγματα, ή αν θα είναι πάντα τόσο σκατά. Αν θα είναι αυτή πάντα τόσο σκατά. Αν θα τα κάνει πάντα τόσο σκατά. Τόσο απελπιστικά σκατά. Με τα πάντα. Δεν είναι ικανή για τίποτα. Έτσι της φαίνεται. Περίεργες σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό της και απόψε. Τι κάνει; Τι θα κάνει; Ποια είναι; Ποια θέλει να είναι; Ποια ήταν; Ποια θα γίνει; Θα γίνει κάποια ή θα είναι πάντα το ίδιο τίποτα; Ξέρει, ή μάλλον βλέπει, νιώθει πως όλοι είναι ξεχωριστοί.  Ο καθένας με το δικό του τρόπο. Και μετά είναι αυτή. Δεν μπορεί να δει πως είναι ξεχωριστή αυτή. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί είναι ξεχωριστή. Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι προφανώς δεν είναι. Απορεί πως της πέρασε έστω από το μυαλό πως μπορεί να είναι ξεχωριστή. Το ξέρει. Πάντα το ήξερε. Ούτε όμορφη είναι, ούτε καμιά ιδιαίτερη προσωπικότητα έχει. Τίποτα. Μια καταδικασμένη μετριότητα. Έτσι γεννήθηκε, έτσι θα πεθάνει. Όσο σκληρά κι αν παλεύει για να αλλάξει αυτό. Πόσες φορές δεν σκέφτηκε ότι καλύτερα θα ήταν να ήταν ένα μηδενικό πάρα μια μετριότητα; Τη μισεί τη μετριότητα. Θεωρεί ότι αυτό είναι που καταστρέφει τους ανθρώπους. Η μετριότητα και η συνήθεια. Και είναι ότι μισεί. Μια συνηθισμένη μετριότητα. Χωρίς να ξέρει ούτε πως, ούτε γιατί, πάντα βρίσκει ένα τρόπο να καταστρέφει ότι αγαπάει. Να κάνει κομμάτια ότι την ενδιαφέρει. Ίσως γι’ αυτό τώρα πια προσποιείται ότι δεν την ενδιαφέρει τίποτα, για να μη διαλύσει τίποτα άλλο, κανέναν άλλο. Σχεδόν έπεισε τον εαυτό της ότι ισχύει όμως. Ότι δεν την ενδιαφέρει κανένας και τίποτα, ότι δεν νοιάζεται για κανένα και τίποτα. Σχεδόν το έχει καταφέρει, εκτός από εκείνα τα βράδια που κάθεται μόνη της, στο δωμάτιο της και σκέφτεται. Νοιάζεται. Κατά βάθος το ξέρει. Μα δεν θέλει να το δεχτεί. Φτάνει τόσο κοντά στο να πείσει τον εαυτό της ότι δεν νοιάζεται. Δεν μπορεί σε ένα μόνο βράδυ να γυρνάει στην αρχή. Δεν νοιάζεται. Το φωνάζει. Για να το ακούσει ποίος; Αυτή; Και αυτή η κραυγή είναι τόσο εκκωφαντική μες τη σιωπή. Είναι μια απελπισμένη κραυγή. Μια απελπισμένη κραυγή που με το δικό της τρόπο ζητάει βοήθεια. Μα κανένας δεν την ακούει. Κανένας δεν τη καταλαβαίνει. Κανένας δεν δίνει σημασία στη τρελή που φωνάζει. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Αφού αυτή δε νοιάζεται για κανένα. Γιατί να νοιαστούν αυτοί ; Έτσι δεν λέει αυτή; Έτσι λέει. Τι λόγο έχουν να την αμφισβητήσουν; Αν λέει ότι δεν νοιάζεται, δεν νοιάζεται. Ποίος ο λόγος να ψάξουν βαθύτερα; Ποίος ξέρει τι μπορεί να κρύβει αυτή; Και αν ψάξουν, αν ψάξουν θα τους αρέσει αυτό που θα δουν;; Όχι, σίγουρα όχι. Τα μάτια της είναι τόσο σκοτεινά. Κρύβουν τόσα πολλά. Φαίνεται αυτό. Ίσως για αυτό δεν μπαίνει κανένας στο κόπο να δει. Γιατί είναι πολλά, και ποίος θα το αντέξει; Κανένας. Εδώ η ίδια δεν αντέχει τον εαυτό της. Τον μισεί. Τον απεχθάνεται. Από κάθε άποψη. Πως μπορεί κάποιος άλλος που θα μάθει να την αγαπάει; Δε μπορεί. Για αυτό καλύτερα να μη ξέρει κανένας. Όχι ότι την αγαπάει κανένας έτσι κι αλλιώς. Μα αν μάθουν, αν μάθουν θα είναι χειρότερα. Πάντα είναι χειρότερα όταν ξέρουν κι άλλοι. Για αυτό δεν αφήνει κανένα να τη πλησιάσει μάλλον. Γιατί φοβάται. Φοβάται μη μάθουν οι άλλοι τι είναι. Και τότε, τότε όχι μόνο δεν θα την αγαπούν -άλλωστε, αυτό το έχει συνηθίσει, δεν την ενοχλεί και τόσο πια, δεν αγαπά, για να την αγαπούν, αγαπά γιατί έτσι θέλει, έτσι νιώθει- αλλά θα την σιχαίνονται, όπως σιχαίνεται η ίδια τον εαυτό της. Και τότε τι; Δε θα μείνει κανένας δίπλα της. Ούτε επιφανειακά έστω, γιατί πραγματικά δίπλα της ποίος ήταν ποτέ; Κανένας. Το ξέρει αυτό. Το δέχεται. Το καταλαβαίνει, ούτε αυτή θα πλησίαζε και πόσο μάλλον θα στεκόταν σε ένα άτομο σαν κι αυτή. Ξέρει πόσο σπαστική μπορεί να γίνει. Μα το κάνει ασυναίσθητα. Δε το καταλαβαίνει. Και γίνεται σπαστική με αυτούς που αγαπά, με αυτούς που νοιάζεται. Όχι δε νοιάζεται. Δε νοιάζεται για κανένα και για τίποτα. Δε μπορεί να νοιάζεται. Ό,τι αγαπάει το καταστρέφει. Δε θέλει να νοιάζεται. Το είπαμε και πριν, δεν έχει δικαίωμα να νοιάζεται. Ούτε καν για αυτόν. Γιατί ούτε αυτόν τον αγαπάει. Πόσες φορές δε το έχει πει σε όλους; Πόσες φορές δε το έχει πει στον ίδιο; ''Σ'αγαπάω, ούτε καν ρε χαζέ, μη χαίρεσαι, θα 'θέλες''.  Ποία είναι αυτή για να θέλει αυτόν; Δεν του αξίζει, αυτός είναι τόσο καλός. Βέβαια κι αυτός κουβαλάει πολλά φαίνεται. Κι αυτού τα μάτια του είναι σκοτεινά, μα αυτού έχουν και μια λάμψη, μια λάμψη αλλιώτικη. Κάθε φορά που τα κοιτάει αυτή τα μάτια του και χάνεται και ταξιδεύει, τραβά το βλέμμα της και έχει πονοκέφαλο. Είναι όλα τόσο έντονα μεταξύ τους. 2 χαμένες ψυχές. Δεν υπάρχει μεταξύ τους. Δεν υπάρχει τίποτα. Απλά είναι 2 άνθρωποι, άνθρωποι που δε κολλάνε πουθενά και που κολλάνε σε όλα. Τέτοιοι άνθρωποι. Που λείπει ο ένας στον άλλον, μα κανένας δε το λέει, μα κανένας δεν κάνει κάτι για να το δείξει. Εγωιστές. Αυτό είναι. Και οι δύο είναι εγωιστές. Κάνουν πως τάχα δεν τους νοιάζει. Καλά αυτόν μάλλον δεν τον νοιάζει στα αλήθεια. Τι δουλειά έχει με αυτήν άλλωστε; Αυτός είναι η χαρά της ζωής, αυτή πάλι, ας μη το συζητήσουμε. Μάλλον όντως αυτός δε νοιάζεται, για αυτό και δε κάνει τίποτα να της το δείξει. Αυτή όμως; Αυτή νοιάζεται. Το ξέρει. Δε θέλει να το παραδεχτεί. Δεν το παραδέχεται. Δεν θα τον αφήσει να δει πως νοιάζεται. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Δεν της λείπει. Δεν την ενδιαφέρει τι κάνει. Δε γαμιέται; Ναι γαμιέται, κυριολεκτικά όμως, και αυτή τη πονάει. Δε θέλει να ξέρει. Θέλει να κόψει κάθε επαφή. Όχι δε θέλει. Θέλει γαμώτο, θέλει, αλλά δε μπορεί. Της είναι απαραίτητος. Δεν το δέχεται όμως, το παλεύει, να μην είναι έτσι. Δε γίνεται να είναι έτσι. Αν είναι έτσι αυτή μια ζωή θα πληγώνεται- και ας λέει ότι δεν πληγώνεται- και αυτός δε θα ξέρει τίποτα, θα το κάνει άθελα του. Και αυτουνού δε του αρέσει να πληγώνει κόσμο. Και αυτή τον προκαλεί. Παίζουν περίεργο παιχνίδι αυτοί. Μάλλον δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Τι κρίμα. Αν αυτή μιλούσε.. Ποίος ξέρει; Ίσως να της έκοβε τη καλημέρα -που δε τη λένε κιόλας, έτσι κι αλλιώς- και ίσως τότε αυτός να της περνούσε. Αλλά είναι δειλή. Μια δειλή μετριότητα. Ανίκανη να κρατήσει την οποιαδήποτε σχέση. Τα κάνει σκατά σε ότι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι να απορείς μετά που δεν τους αγαπά τους ανθρώπους, που δεν τους πάει. Δεν είναι ότι της έχουν κάνει κάτι, αλλά, αυτή μάλλον είναι τόσο προβληματική, που δε τα βρίσκει μαζί τους. Μετά από λίγο τους διώχνει, δεν ξέρει γιατί, δεν ξέρει πως, αλλά το κάνει. Εσκεμμένα ή άθελα της, το κάνει. Τι να πεις όμως, τι μπορείς να πεις; Τίποτα δε μπορείς να της πεις. Δεν θα ακούσει. Είναι ξεροκέφαλη, παγιδευμένη στον εαυτό της, για πάντα..

Εγώ σ’ αγαπώ, εσύ μ’ αγαπάς έστω και λίγο; Έστω φιλικά. Απλά να μ’ αγαπάς λίγο θέλω. Να νοιάζεσαι. Όπως νοιαζόσουν μέχρι τώρα, όπως νοιαζόσουν αυτή τη βδομάδα. Έτσι θέλω να με νοιάζεσαι για πάντα. Και αν ήταν όλα αυτά ψεύτικα, ήταν τα πιο ωραία ψέματα. Και αν πληγωθώ στο τέλος; Ξέρεις κάτι; Πραγματικά δε με νοιάζει. Δε με νοιάζει αν θα πληγωθώ. Θα έδινα τα πάντα για να ξαναζούσα αυτές τις μέρες ξανά και ξανά, και ξανά. Να σε έχω δίπλα μου όπως σε είχα. Και ας μη σημαίνει τίποτα το να είσαι δίπλα μου και να με αγκαλιάζεις. Ας μη σημαίνουν τίποτα τα φιλιά στο μέτωπο και το μάγουλο. Ας μη σημαίνει τίποτα, τίποτα. Δε με νοιάζει. Απλά σε έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να είσαι εδώ, να σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αγγίζω. Θέλω απλά να είσαι τριγύρω μου. Να με κοιτάς με αυτά τα ματάκια και να κάνεις βλακείες. Να είμαστε όπως είμαστε πάντα όταν είμαστε μαζί. Μόνο αυτό θέλω. Δεν θέλω να είμαι μακριά σου. Το μισώ αυτό, το ξέρεις; Ή μάλλον  το είχα συνηθίσει, δε με πείραζε πια. Μετά όμως από ότι έγινε αυτή τη βδομάδα, δεν το αντέχω. Δεν αντέχετε. Και ας μου γάμησες το μυαλό, εγώ σε θέλω εδώ. Και αν αυτό θέλεις, συνέχισε να μου γαμάς το μυαλό, δε με πειράζει. Τίποτα δε με πειράζει, αρκεί να είσαι εδώ. Σε έχω τόσο πολύ ανάγκη. Είσαι κάτι σαν εθισμός. Τι κάτι, εθισμός είσαι. Μεγαλύτερος και από τα ναρκωτικά. Αν και ποτέ δεν το πίστευα, έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι μεγαλύτεροι εθισμοί είναι σε ανθρώπους και οδηγούν στους υπόλοιπους. Εννοώ ότι μισούσα το τσιγάρο, αυτή τη βδομάδα δε ξέρω πόσα πακέτα κάπνισα. Και σε παρακαλώ, 2 μεθύσια σε 2 μέρες; Και στο πρώτο να κλαίω για σένα; Για ποιόν; Για σένα. Αν είναι ποτέ δυνατόν, εγώ που δεν κλαίω ποτέ. Εγώ που δεν μεθούσα ποτέ. Εγώ που δεν έκανα τίποτα ποτέ...

FUCK YOU LIFE. REALLY FUCK YOU.

every fucking day we are complaining about how miserable our life is, how much it sucks. -even when is not- we are complaining coz our life is not perfect. we are fuckin idiots. because a girl I knew, dead yesterday from cancer, she has to fight every single day, but every single day was smiled, she was happy, no matter how painful her life was. It was one of the best girls I’ve met, and she’s gone. She’s an angel now, and maybe is better for her, I mean she is not going throught the pain any more, but she’s not here. She was 17, she didn’t even live the life she deserves. Isn’t it unfair? Why god choose to take the good people? 
Just R.I.P beautiful girl, u will never be forget.

Και ναι την ήξερα ελάχιστα, μα ο θάνατος της με πήρε τόσο από κάτω.. Δεν το αντέχω αυτό. Είναι τόσο άδικο γαμώτο μου. 

Σε εσένα που δεν θα το διαβάσεις ποτέ..

Νόμιζα πως σε είχα ξεπεράσει. Το πίστεψα, για λίγο. Τώρα όμως που δεν ήμαστε όπως πριν, μου λείπεις. Μου λείπει αυτό που είχαμε, ότι είχαμε, αν είχαμε κάτι τέλος πάντων. Όμως δεν θα ξανακολλήσω. Δεν πρέπει. Δεν αξίζεις πια. Δεν είσαι όπως πρώτα. Δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι αυτός που ερωτεύτηκα και ίσως αυτό είναι που μου λείπει, εσύ, ο αληθινός εσύ. Και ναι δεν σε γουστάρω σαν άνθρωπο πλέον, όμως δεν μπορώ έτσι απλά να μη σε αγαπώ-ή ότι είναι αυτό το αίσθημα, anyway-. Μπορώ; Μα τι λέω, εδώ δεν μπορώ να αγνοήσω μικρά πράγματα, δεν μπορώ να αντισταθώ σε μικρά πράγματα, πως μπορώ σε σένα; Ειδικά εκείνες τις στιγμές που γίνεσαι πάλι ο παλιός εσύ, ο αληθινός. Εκείνες τις στιγμές σε ερωτεύομαι ξανά. Και όση πρόοδο καταφέρνω να κάνω όλες τις άλλες φορές που είσαι απλά σαν τους άλλους μέσα σε μια στιγμή γκρεμίζεται. Όταν με κοιτάς με αυτά τα γούτσου τα ματάκια τα πληγωμένα, και αφήνεις να φανεί πόσο πονάς, τότε που θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω όλα θα πάνε καλά, τότε σε ερωτεύομαι ξανά. Και αν κάποιες φορές βρω τη δύναμη και σε πάρω αγκαλιά, φοβάμαι να μιλήσω, φοβάμαι ότι θα καταλάβεις. Και δεν μιλάω, απλά σε κοιτάζω, μα νομίζω καταλαβαίνεις. Και εσύ δεν θέλεις να καταλάβω ότι καταλαβαίνεις. Δε γίνεται να μη καταλαβαίνεις. Και είναι και αυτές οι άλλες φορές που είσαι τόσο πολύ σαν τους άλλους και καθόλου εσύ και θέλω τόσο πολύ να σε πλακώσω. Να σου φωνάξω να γίνεις όπως πριν

γιατί για καμιά και για κανέναν δεν αξίζει να χάσεις τον εαυτό σου (ποίος μιλά όμως εε; ειρωνεία..) . Και πραγματικά μακάρι να μην ήμουν τόσο δειλή, μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω. Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να δεις τον εαυτό σου με τα ματιά μου. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήθελες για τίποτα στο κόσμο να αλλάξεις όπως δεν θέλω ούτε γω. Αλλά μάλλον δε σ'αγαπάω αρκέτα, γιατί δε μπορώ να σου το πω. Φοβάμαι. Φοβάμαι να σου μιλήσω για ότιδηποτε πλέον, νιώθω τόσο ευάλωτη κοντά σου, νιώθω ότι αν σου μιλήσω μετά δεν θα μπορώ να ''κρυφτώ'' αν ξεκινήσω να σου μιλάω θα τα πω όλα, δεν θέλω όμως. Φοβόμουν ότι θα σε χάσω. Σε έχασα όμως. Το ήξερα από την αρχή ότι θα σε έχανα. Εγώ σε έσπρωξα μακριά μου, το ξέρω, ξέρω πως για όλα φταίω εγώ. Ξέρω ότι δεν έπρεπε να το κάνω αυτό, μα δε μπορούσε, με πλησίαζες επικίνδυνα πολύ, θα δενόμουν. Και πάντα αυτό κάνω, κάθε φορά, μα κάθε φορά που έρχομαι πιο κοντά με κάποιον τον διώχνω μακριά. Φοβάμαι τόσο πολύ τους ανθρώπους. Εσύ λοιπόν δεν ήσουν η εξαίρεση, αν και με έκανες να ξεπεράσω τα όρια μου. Έφτασες πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο προσπάθησε, παραλίγο να το αφήσω να συμβεί.
Καλύτερα όμως έτσι, γιατί αν το άφηνα να συμβεί, ή θα έφευγες εσύ, ή εγώ γιατί εγώ ξέρω πόσο λίγη  είμαι για σένα, πόσα πολλά αξίζεις όταν είσαι εσύ, κάτι που εσύ μάλλον δεν ξέρεις. Δεν έχεις τι παραμικρή ιδέα για το τι αξίζεις. Να ξέρεις μόνο(που δεν θα το ξέρεις) ότι πάντα θα είσαι κάπου μες το μυαλό μου, και τη καρδιά μου, και ας μη μιλήσουμε ποτέ ξανά, και ας είμαστε πάντα σα δύο ξένοι..

Bye 2012...

Πάει κι αυτή η χρονιά. Και πραγματικά, σκεφτόμουν ότι δεν ξέρω πως να την περιγράψω, πως να την χαρακτηρίσω τέλος πάντων. Ήταν μια χρόνια τόσο γεμάτη, και τόσο άδεια. Μια χρόνια δύσκολη, αλλά και όμορφη κάποιες στιγμές. Μια χρονιά σκατά, που όμως έβαλε πολλά πράγματα στη θέση τους. Μπήκε το νερό στο αυλάκι που λέμε. Ξεκίνησε τόσο άσχημα, που δεν περίμενα ότι θα τέλειωνε τόσο όμορφα, ούτε καν πριν 2 βδομάδες δεν περίμενα ότι θα τέλειωνε τόσο όμορφα. Μπήκε τόσο σκατά το 2012. Στενοχωριόμουν άδικα, για ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε ένα από τα τόσα δάκρυα που έχυσα για πάρτι τους. Μα τώρα αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι, οι ''φίλοι'' μου, είναι εν μέρη παρελθόν, όσο γίνεται βασικά. Έχουν φύγει από τη ζωή μου, είναι απλά γνωστοί, και πλέον μπορώ να απολαμβάνω τη ζωή μου, δίχως να νιώθω περιθωριοποιημένη, δίχως να ζω στις σκιές. Γιατί όσο καιρό έκανα παρέα μαζί τους, αυτό έκανα, ζούσα στις σκιές, στο περιθώριο, και δεν καταλαβαίνω γιατί στο διάολο δεν ήθελα να τους διώξω νωρίτερα, και ακόμα χειρότερα, δεν καταλαβαίνω γιατί το προσπαθούσα τόσο το να τους κρατήσω στη ζωή μου, το να είναι σημαντικοί στη ζωή μου, το να είμαι σημαντική εγώ στη ζωή τους -πράγμα που δεν ήμουν ποτέ- . Δεν μετανιώνω όμως που ήταν φίλοι μου, κάποτε ήταν ότι ακριβώς ήθελα, ότι ακριβώς χρειαζόμουν, εξάλλου, έμαθα από αυτούς, έμαθα πολλά. Και τους ευχαριστώ γι'αυτό, όπως και κάθε άνθρωπο που έχει περάσει από τη ζωή μου, γιατί κάτι πήρα απ'όλους. Εξάλλου έτσι πρέπει, να κερδίζει ο καθένας μας κάτι από τον άλλον. Αλλά τους περισσότερους δεν τους αρκεί να κερδίζουν κάτι, θέλουν μετά να σε ποδοπατήσουν, να πατήσουν πάνω σου, ν'ανεβούν πιο ψηλά, αλλά όταν σηκώνεσαι, πέφτουν ενώ δε το περιμένουν και τσακίζονται. Έτσι είναι η ζωή, φέρνει τα πάνω κάτω. Το μόνο που καταφέρνουν στην τελική είναι να σε κάνουν πιο δυνατό. Μα δεν ήταν μόνο αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι. Ήταν και αυτός, ο μη τοξικός άνθρωπος, που όσο όμορφη έκανε τη ζωή μου, άλλο τόσο σκατά. Τι να πεις. Όμως τώρα πια πάει κι αυτός, στο ερωτικό επίπεδο τουλάχιστον, γιατί μετά από όσα έχει κάνει, και μετά από όσα έχει γίνει δεν λέει πολλά πλέον. Είναι ίδιος με τους άλλους πια. Έχει γίνει τόσο ρηχός και επιφανειακός όσο οι άλλοι, γιατί δεν ήταν τόσο. Όμως υπάρχει κάπου μέσα του αυτός ο παλιός καλός του εαυτός, το βλέπω στα μάτια του. Και κάποιες φορές τον αφήνει να βγει στη επιφάνεια. Κάτι είναι κι αυτό. Νομίζω. Μερικές φορές είναι ακόμα τόσο γλυκός όσο πριν. Αλλά πραγματικά τον έχω ξεπεράσει νομίζω, μπαμ και κάτω. Έτσι ξαφνικά όπως τον ερωτεύτηκα. Γιατί τον ερωτεύτηκα, ίσως και να τον αγάπησα. Μα ακόμα τον αγαπάω, σαν φίλο. Και πάντα θα τον αγαπάω. Και ενώ το 2012 ξεκίνησε τόσο σκατά, να κλαίω για ανθρώπους, που είτε άξιζαν είτε όχι, τελειώνει τόσο όμορφα, με το να φεύγουν αυτοί που δεν άξιζαν, να μένουν αυτοί που αξίζουν. Επιτέλους να ανοίγω τα μάτια μου, εγώ και να βλέπω ποίοι αξίζουν και ποίοι όχι, με το να ξεπερνάω το κόλλημα, με το να αρχίζω να βρίσκω ξανά τον εαυτό μου ... Τελειώνει το 2012 με μια πανέμορφη βδομάδα, που έγινα αρκετά, τίποτα σπουδαίο, μικρά πράγματα, όμορφα πράγματα. Παρόλο που ήταν μια δύσκολη χρονιά, παρόλο που ακόμα δεν είμαι στα καλά μου, που ακόμα δεν έχω βρει τελείως τον εαυτό μου, και δεν πρόκειται να τα καταφέρω φέτος γιατί περνάω δύσκολα με το διάβασμα και τα νεύρα και όλα αυτά, όμως είμαι χαρούμενη γι'αυτή τη χρονιά, γιατί ξεκαθάρισε το τοπίο, ή μάλλον ήταν από πάντα ξεκάθαρο, απλά εγώ άνοιξα τώρα τα μάτια μου για να το δω. Και δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να ήμουν τόσο τυφλή, τόσο χαζή και τόσα άλλα πράγματα. Μπορεί ακόμα να μην είμαι εντελώς καλά, μα το χρωστάω στον εαυτό μου να γίνω, γιατί πέρασα πολλά, - που ίσως σε πολλούς να φαίνονται βλακείες, ασήμαντα μπροστά σε ότι περνάνε αυτοί, και πιθανόν να έχουν δίκιο, μα εγώ τόσα αντέχω - μου χρωστάω να γίνω αυτή που θέλω να γίνω, όχι αυτή που θέλουν οι άλλοι να γίνω, και θα το κάνω, έτσι για την αλλαγή ρε γαμώτο. Και μακάρι το 2013 να καταφέρω να κάνω πράγματα που θέλω, να γίνω αυτή που θέλω, μακάρι να είναι η χρονιά μου. Και μακάρι να είναι και η δική σας, και η δική του καθενός γιατί όλοι το αξίζουμε, όλοι αξίζουμε να είναι χρονιά μας, αφού έχουμε επιβιώσει μέσα από το 2012, γιατί μπορεί να πληγωθήκαμε, μπορεί να πληγώσαμε, αλλά προχωράμε, το παρελθόν είναι παρελθόν και το αφήνουμε πίσω. Κοιτάμε μόνο μπροστά, στη χρονιά που έρχεται, στη χρονιά μας . ; )

Να περνάτε όμορφα, και χαρείτε όσο μπορείτε τη τελευταία μέρα του 2012
φιλιά  xxx

Σ'αγαπάω ρε γαμώτο.

Σ'άγαπάω ρε γαμώτο. Σ'αγαπάω και δεν λες να το καταλάβεις. Ή δεν θέλεις.. Ξέρω ότι το σ'αγαπάω είναι μια λέξη τόσοο μεγάλη, και δε τη λέμε, όμως, είναι τόσο πολλά, και τόσο έντονα αυτά που νιώθω εγώ για σένα. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη λέξη που να μπορεί να περιγράψει όλα όσα νιώθω. Γιατί απλός έρωτας δεν είναι. Πάνε δυό χρόνια, από τότε που άρχισα να νιώθω.. Δυό χρόνια και δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο νιώθω ολοένα και περισσότερα. Και δεν είσαι καν δικός μου, ποτέ δεν θα γίνεις. Δεν ξέρεις πόσο με πονάει αυτό. Δεν θα μάθεις ποτέ. Όμως αντέχω. Κάθε μέρα είμαι δίπλα σου. Παίζουμε, κάνουμε σαν ζευγαράκι. Ξέρεις πόσο πονάει αυτό ρε διάολε; Ξέρεις; Ξέρεις πόσο πονάει να μου λες για τη δικιά σου; Ξέρεις πόσο με σκοτώνει να βλέπω τις φωτογραφίες σας; Ξέρεις πόσο με σκοτώνει που είσαι τόσο ωραίοι και ταιριαστοί μαζί; Ξέρεις πόσο με σκοτώνει να σε βλέπω να περνάς τόσο καλά μαζί της; Και όμως, βρίσκω τη δύναμη να εύχομαι να είστε πάντα μαζί. Πάντα τόσο χαρούμενοι, τόσο ερωτευμένοι. Και το εννοώ, δεν είναι λόγια του αέρα. Αν είσαι καλά μαζί της είμαι και γω. Αρκεί να είσαι μέσα στη ζωή μου. Με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα. Δεν μπορώ να την όμορφη θυμήθω πριν εσένα, χωρίς εσένα. Με πονάει που είσαι εδώ, μα πιο πολύ με πονάει όταν δεν είσαι εδώ. Πονάει να μένω εδώ, μα πονάει περισσότερο να φύγω. Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που κοντά του δεν νιώθω άσχημη, ξεχνάω πόσο σκατά είμαι. Έχεις αυτή τη μαγική δύναμη να με κάνεις να γελάω ακόμα και αν το μόνο που θέλω είναι να κλάψω. Έχεις αυτό το κάτι ρε φίλε. Και μάλλον αυτό δε το βλέπω μόνο εγώ. Και ζηλεύω όλες τις υπόλοιπες που το βλέπουν. Ζηλεύω όλες όσες αγγίζεις, όλες όσες σε αγγίζουν. Ζηλεύω όσες σου μιλούν, σε όσες μιλάς. Δε το αντέχω αυτό. Όχι άλλο. Κουράστηκα. Κουράστηκα τόσο πολύ. Κουράστηκα να ξοδεύω τα βράδια μου κλαίγοντας, φτιάχνοντας στο μυαλό μου τη δική μας μικρή ιστορία. Και μετά να γελάμε μαζί, παρέα. Και να μην ξέρεις τίποτα. Νομίζω πως αν ήξερες όλα όσα νιώθω θα τρόμαζες. Είναι τόσα πολλά. Τόσο δύνατα. Όμως αντέχω. Μπορώ να αντέξω για σένα. Μπορώ να τα κρύβω για πάντα, αν έτσι θέλεις. Το μόνο που θέλω, είναι να νοιάσεζαι έστω και λίγο για μένα. Ακόμα και αλλιώτικα απ'ότι θέλω. Αρκεί να ξέρω ότι με νοιάζεσαι. Να μου προσέχεις. Σ'αγαπάω, και ας μη το μάθεις ποτέ.